Sabah güneşi Munzur’un doruklarından doğarken, köy meydanı kalabalıktı. Elvan ve Serhat yol hazırlıklarını yapmış, yanlarına sadece bir bağlama, birkaç defter ve yüreklerindeki ateşi almışlardı.

Kadınlar tandır ekmeği, yaşlılar yol duası getirdi. Baran torununun omzuna dokundu.
— Benim bağlamam senin ellerinde, dedi.
— Tellerden çıkan her ses, benim nefesim olacak.

DersimliKiz defterlerinden birini Elvan’a verdi.
— Bu defterde yazdıklarım artık sana emanet. Ama sakın sayfaları sadece okumakla yetinme. Sen de yaz, sen de iz bırak.

Köyün çocukları sessizce bakıyor, gençler heyecanla uğurluyordu. Rüzgâr Munzur’dan esiyor, sanki dağlar bile bu yolculuğa şahitlik ediyordu.

Yola çıktıklarında kalpleri hem ağır hem de hafifti. Çünkü arkalarında kökleri, önlerinde bilinmezlik vardı.

Günler süren yolculuktan sonra ilk kez büyük bir şehre vardılar. Işıklar, kalabalık, gürültü… Elvan’ın kalemi titredi.
— Burada sesimiz duyulur mu? diye fısıldadı.

Serhat bağlamasını sırtından indirdi.
— Munzur’un sesi dağlardan bile taşar. Bu şehir de onu duyacak, yeter ki biz susmayalım.

O akşam, şehrin dar bir sokağında küçük bir kalabalık toplandı. Serhat bağlamayı çaldı, Elvan defterden şiirini okudu. İlk kez yabancı kulaklar Munzur’un türküsünü duydu.

Ve o an, şehirdeki insanlar şaşkınlıkla dinlerken, Munzur’un suyu sanki binlerce kilometre öteden onlara eşlik ediyordu.

Munzur’un türküsü artık köyün değil, dünyanın diline karışmaya başlamıştı.