DersimliKiz, Baran’ın itirafından sonra günlerce Munzur’un kıyısına gitmedi. Defterini açıyor, ama kelimeler sayfalara düşmüyordu. Çünkü kalbinde ağır bir çatışma vardı.

Bir yanda Baran’ın suçlulukla yoğrulmuş geçmişi, diğer yanda onun gözlerindeki sahici acı… Hangisi doğruydu? Hangisi daha ağırdı?

Bir gece defterine şu satırları yazdı:

“Yaralarıyla gelen birini sevmek,
Kendi kalbine yeni bir yara açmaktır.
Ama bazen yara, yara ile kapanır.
Bazen acı, acının yanında iyileşir.”

Ertesi gün güneşliydi. DersimliKiz Munzur’un kıyısına gitti. Baran oradaydı. Yüzü yorgun, gözleri umutla korku arasında gidip geliyordu.

— Geleceğini düşünmemiştim, dedi Baran.
— Belki de gelmemeliydim, diye fısıldadı DersimliKiz. Ama kalbim beni buraya getirdi.

Baran derin bir nefes aldı.
— Beni affedebilecek misin?

DersimliKiz gözlerini ona dikti.
— Ben seni suçlu olarak görmüyorum Baran. Çünkü suç, kaderin de ortağıydı. Ama şunu bil: Seninle yol yürümek kolay olmayacak. Gölgelerin hep bizimle gelecek.

Baran’ın gözlerinden yaş süzüldü.
— Gölgelerimle yaşamaya alışığım. Ama sen yanımda olursan, belki ilk defa ışığı da hissederim.

O an DersimliKiz elini uzattı. Baran’ın elleri titreyerek onun eline dokundu. Munzur’un kıyısında iki yaralı kalp, ilk kez birbirine bir söz verdi: “Korkularımızla da olsa, birlikte deneyeceğiz.”

Defterin yeni sayfasına yazılacak cümle artık hazırdı.

“Bazen kalp, en büyük kararı korkarken verir.
Ve işte o an, kader yeniden yazılır.”