DersimliKiz ve Baran artık Munzur’un kıyısında el ele görünmekten çekinmiyorlardı. Bu, köyün sessizliğini bozmuştu. Fısıltılar yeniden çoğaldı, bakışlar daha sertleşti.

Bir gün köy meydanında yaşlı kadınlardan biri yüksek sesle söyledi:
— Bir kadının kalbi bu kadar çabuk iyileşmez! Bu yabancı, gölgesini buraya taşıdı. Sen de onunla yürürsen, köyün onuru zedelenir!

DersimliKiz başını eğmedi.
— Ben kalbimi kimseye değil, kendi vicdanıma sorarım.

Ama o gece evine döndüğünde içi burkuldu. Çünkü yalnızca köyün sözleri değil, ailesinden de sessiz bir baskı hissediyordu.

Baran da huzursuzdu.
— Ben senin yanında olmak isterken seni ateşe atıyor muyum, DersimliKiz? Belki de en doğru olan, benim bu köyden gitmem…

DersimliKiz irkildi.
— Gitmek mi? Beni yine yalnız bırakmak mı? Hayır Baran, eğer gideceksen, bu kez ben de seninle gelirim.

Baran’ın gözleri doldu.
— Ama senin kökün burada. Ailen, toprağın, Munzur’un sesi… Ben seni söküp alırsam, sen de kurursun.

DersimliKiz bir an sustu. Sonra defterine şu satırları yazdı, Baran’a okudu:

“Kök toprağa bağlıdır, ama su nereye akarsa oraya eğilir.
Benim köküm bu dağlarda, ama kalbim senin adımlarında.
Köklerim susarsa bile, kalbim susmayacak.”

Baran o an anladı: bu sadece bir sevda değil, aynı zamanda bir direnişti.
Ama köyün baskısı giderek artıyordu. İnsanlar, geçmişin gölgelerini önlerine koyuyor, geleceğe izin vermiyordu.

Ve tam bu sırada köye yeni bir haber ulaştı.
Baran’ın geçmişine dair eski bir dava, yeniden açılmıştı…

Munzur’un suları hırçınlaştı. Çünkü iki kalbin ilk sınavı artık başlamıştı.