Günlerdir Aras’ın topluluğu ile prova yapıyorlardı. Eski hanın taş odalarında bağlamaların, davulların, kaval ve sözlerin birleştiği bir ses yankılanıyordu. Elvan defterini okuyor, Serhat bağlamasıyla eşlik ediyordu.

Bir akşamüstü Aras yanlarına gelip haber verdi:
— Yarın akşam bir kültür merkezinde sahne alacağız. Küçük bir salon, ama dikkatli kulaklar orada olacak.

Elvan’ın elleri titredi.
— Ya bizi anlamazlarsa?

Aras gülümsedi.
— Şiirinizi herkes anlamayabilir. Ama samimiyeti herkes duyar. Siz kalbinizden söyleyin, gerisini merak etmeyin.

Ertesi akşam sahnenin arkasında heyecan vardı. Serhat bağlamasını akort ederken derin nefes aldı. Elvan defterini sıkıca tuttu. Perdenin arkasından kalabalığın uğultusu geliyordu.

Sahne ışıkları açıldığında ilk adımı Serhat attı. Bağlamadan çıkan ilk ses, salonda yankılandı. Ardından Elvan mikrofona doğru eğildi ve şiirini okudu:

“Dağlardan indik, ama dağları yanımızda getirdik.
Suyun sesiyle büyüdük,
şimdi şehirde suyun türküsünü söylüyoruz.
Bizi duyan, aslında Munzur’u duyar.”

Salondaki insanlar önce sessiz kaldı. Sonra bir alkış yükseldi. Alkış büyüdü, yürekten bir uğultuya dönüştü.

Serhat bağlamasının tellerine daha güçlü bastı, Elvan dizeleri daha cesur okudu. Sanki Munzur’un suları sahnenin zeminine vuruyor, dağlar şehirde yükseliyordu.

Gösteri bittiğinde alkışlar dinmedi. Aras sahneye çıkıp onları kucakladı.
— İşte, dedi.
— Munzur’un türküsü artık şehirde yaşıyor.

Elvan o gece defterine yazdı:

“İlk kez şehir bizi dinledi.
Ve anladım ki, ses yalnızca bir köyün değil,
bir dünyanın yarasına merhem olabilir.”