Rojhat’ın gözleri ateş gibi yanıyordu. Elleri titriyordu, sanki hem sarılmak hem de boğazlamak ister gibi.

— Baran! Senin yüzünden yıllarımı ateşle doldurdum. Her gece düşündüm… Onu sen korusaydın, o hâlâ yaşıyor olacaktı!

Baran başını eğdi.
— Haklısın… Ben koruyamadım. O gün orada olmalıydım. Ama yoktum. Ve o gidiş, sadece senin değil, benim de hayatımı gömdü.

DersimliKiz ikisinin ortasında durdu. Kalbi fırtına gibiydi.
— Yeter! diye bağırdı.
— Siz ikiniz de acının çocuklarısınız. Biriniz öfkeyle, diğeriniz suçlulukla yaşıyorsunuz. Ama farkında değil misiniz? İkiniz de aynı mezarın başında her gün yeniden ölüyorsunuz.

Rojhat’ın gözlerinden yaşlar süzüldü. Ama sesindeki öfke hâlâ sönmemişti:
— Sen onu sevdin Baran. Ve sen de onu kaybettirdin. Bu affedilir mi?

Baran sessizce cevap verdi:
— Ben zaten kendimi affetmedim. Sen affetsen de, affetmesen de, ben her gün o mezarda kalıyorum.

DersimliKiz’in elleri defterine gitti. Gizli sayfalardan birini açtı, ikisine de yüksek sesle okudu:

“Kayıplar bizi ayırmaz. Asıl bizi ayıran şey, affedemediğimiz kalbimizdir.
Ölümden sonra kalan tek şey, ya kin olur ya da hatıra. Biz hangisini seçersek, kaderimiz o olur.”

Sözler dağlarda yankılandı. Rojhat başını göğe kaldırdı. Bir süre sustu. Sonra kısık bir sesle söyledi:
— Belki de ben yıllarca sadece nefretle yaşadım. O yüzden acım hiç eksilmedi.

Baran gözyaşlarını saklamadan fısıldadı:
— Ben de suçlulukla yaşadım. O yüzden nefesim hep yarım kaldı.

O an Munzur’un suları daha sakin akmaya başladı. Sanki dağlar bile onların içindeki fırtınayı duymuş, biraz olsun yumuşamıştı.

DersimliKiz ikisine baktı.
— İkiniz de geçmişin gölgesinde kalmışsınız. Ama ben size şunu söyleyeceğim: Eğer burada, Munzur’un kıyısında, affetmeyi seçmezseniz… bu topraklar bir gün sizi de gömer.

Sessizlik ağırdı. Rojhat ellerini yumruk yaptı, sonra yavaşça çözdü. Baran gözlerini kapattı. Ve o gece üç kalbin kaderi, Munzur’un kıyısında yeniden yazılmaya başladı.