“Söz Ocağı” artık köyün kalbi olmuştu. Ama her buluşmanın ardından köylüler evlerine dağıldığında, kulübenin içinde yalnız kalan iki kalp vardı: Baran ve DersimliKiz.

Bir akşam, ateşin ışığında Baran derin bir nefes aldı.
— DersimliKiz… Biz köyü değiştirdik, ama asıl mesele bizim geleceğimiz. Söyle bana, biz hangi yolda yürüyeceğiz?

DersimliKiz defterini açtı. Kalemi titreyerek yeni bir satır yazdı, sonra sesli okudu:

“Sevda, köyün gözleri önünde büyürse,
gizli bir yangın olmaktan çıkar.
Artık ya yuva olur,
ya da kül.”

Baran onun ellerini tuttu.
— Ben kül olmak istemiyorum. Seninle bir yuva kurmak istiyorum. Sadece kulübede değil, ömür boyu.

DersimliKiz’in gözleri doldu. Munzur’un sesi pencereden içeri giriyor, geceyi dolduruyordu.
— Baran… Ben de kalbimde aynı sözü taşıyorum. Ama korkuyorum. Çünkü ne zaman sevdim, kaybettim.

Baran başını eğdi.
— Ben de kaybettim. Ama belki de bu yüzden birbirimize yazıldık. Çünkü biz kaybı bilen, ama yeniden sevmeyi göze alan iki yüreğiz.

O an, sessizlik ikisinin arasına çöktü. Sonra DersimliKiz defterine son bir cümle yazdı:

“Ben seninle geleceğe yürümek istiyorum Baran.
Gölgelerimizle, yaralarımızla,
ama elimiz birbirine kenetlenmiş halde.”

Baran gözlerinden süzülen yaşlarla gülümsedi.
— O halde Munzur şahit olsun: Biz yalnızca köyün sözünü değil, kendi kaderimizi de yeniden yazıyoruz.

Ve o gece, Munzur’un kıyısında iki kalp birbirine söz verdi:
Birlikte bir gelecek kuracaklardı.