Köye gelen haber, gök gürültüsü gibi yayıldı:
Baran’ın adı, yıllar önce işlenmiş bir “ihmal sonucu ölüm” davasında yeniden açılmıştı. Şehirden gelen bir memur, köy meydanında duyuruyu yaptı:

— Devlet arşivleri yeniden incelendi. O geceye dair yeni ifadeler var. Baran, senin tekrar sorgulanman gerekiyor.

Köylüler arasında uğultu yükseldi:
— Demek gerçekten onun suçuymuş…
— Onca zaman boşuna mı konuşmuşuz?

Baran’ın yüzü kaskatı kesildi. Gözlerinde öfkeyle suçluluğun karıştığı karanlık bir bakış belirdi.
— O geceyi bin kere yaşadım! Bin kere kendimi yargıladım! Ama bana sorulan her soru, vicdanımda zaten cevaplandı.

DersimliKiz öne çıktı.
— Baran yalnız değildi o gece. Karanlık sadece onun etrafını sarmadı. Onu suçlamak kolay. Çünkü hiç kimse kendi gölgesine bakmak istemiyor.

Memur sert bir sesle:
— Mahkeme isterse seni götürmek zorundayım.

Baran başını eğdi.
— Götür. Eğer suçum varsa, bu dağlardan önce mahkeme taşır benim yükümü.

DersimliKiz gözleri dolu dolu fısıldadı:
— Hayır Baran… Bu kez yalnız gitmeyeceksin.

O gece defterine yazdı:

“Adalet bazen kalemlerde değil, kalplerde yazılır.
Ve ben onun yanında yürürsem, belki hakikatin dili olurum.
Çünkü sevda, sadece sevinçte değil, mahkeme kapılarında da sınanır.”

Köyde herkes susmuştu. Sadece Munzur’un suları uğulduyordu. Sanki dağların bile sözü vardı: “Hakikat gizlenemez.”