Düğünden sonra köyde yeni bir dönem başladı. Munzur’un kıyısındaki kulübe artık yalnızca Baran ile DersimliKiz’in yuvası değildi; köyün kalbinin attığı yer olmuştu. Her akşam kapı açılır, içeriden şiir sesiyle bağlama tınısı yükselirdi.

Çocuklar bağlamayı Baran’dan öğreniyor, gençler şiirlerini DersimliKiz’e gösteriyordu. Kadınlar türkülerini söylemekten utanmıyor, erkekler yıllardır dile getirmedikleri acılarını anlatıyordu. Köyün sessizliği çözülmüş, yerini söze ve sese bırakmıştı.

Bir gece, ay ışığı Munzur’un sularına vururken Baran sessizce fısıldadı:
— DersimliKiz… Biz kendi gölgelerimizle başladık. Ama şimdi bak, köyün gölgeleri de hafifledi. Belki bir gün bizim hikâyemiz, dağların anlattığı bir efsaneye dönüşür.

DersimliKiz defterini açtı. O an yazdığı satır, yıllar sonra köyün hafızasında dilden dile dolaşacaktı:

“Sevda, yalnız iki kalbin hikâyesi değildir.
Bazen bir köyün sessizliğini bozar,
bazen bir dağın yankısını değiştirir.
Biz gölgelerimizle sevdik,
ve gölgelerimizle ışık olduk.”

Aradan yıllar geçti. Baran’ın bağlaması eskidi, DersimliKiz’in defterleri doldu. Ama köyün çocukları büyüyüp kendi sözlerini yazmaya başladılar. O kulübenin önünde türkü söyleyen her genç, onların sevdasının devamı oldu.

Ve zamanla insanlar şöyle demeye başladı:
— Munzur’un kıyısında bir kulübe var. Orada iki yaralı kalp gölgelerden ışık doğurdu. Biz onlara şahit olduk.

Böylece Baran ile DersimliKiz’in sevdası, yalnızca bir hayat değil, bir efsane oldu.

Munzur’un suları hâlâ akıyor, dağlar hâlâ susmuyor. Ve rüzgâr her estiğinde, köylüler birbirine fısıldıyor:
“Onların sevdası, Munzur’un türküsü gibi hiç bitmeyecek.”