Baran ile DersimliKiz’in Munzur’un kıyısında birbirlerine verdikleri söz, kısa sürede bütün köye yayıldı. Kimileri sevinçle karşıladı, kimileri hâlâ kuşkuyla baktı. Ama artık karşı çıkanların sesi eskisi kadar güçlü değildi. Çünkü köy, “Söz Ocağı”nın nefesini içine çekmiş, biraz olsun değişmişti.

Yaşlı kadın bastonuna dayanarak meydanda duyurdu:
— Bu sevda gizli kalmayacak. Madem iki genç birbirine söz verdi, köy de buna şahit olacak. Onların düğünü, köyün de yeniden doğuşu olacak.

Kadınlar hazırlıklara girişti. Kilimler dokundu, tandırlarda ekmek pişirildi. Gençler türküler söyledi, çocuklar dallardan çiçekler topladı. Dağların gölgesinde uzun zamandır böyle bir hareketlilik olmamıştı.

DersimliKiz defterine yeni satırlar yazdı:

“Bir düğün, sadece iki kalbin değil,
bir köyün de yaralarını sarmasıdır.
Çünkü davul sesi,
hem acıyı hem sevinci aynı ritimde toplar.”

Baran, bağlamasını omzuna astı, gençlerle birlikte provalar yaptı.
— Bu düğünde yalnızca biz çalmayacağız, herkes kendi sesini katacak. Çünkü bu sevda yalnız bizim değil, köyün de dirilişi olacak, dedi.

Köyün meydanına iplerle rengârenk bezler asıldı. Munzur’un kıyısından getirilen taşlarla büyük bir ocak kuruldu. Düğün günü ocağın ateşi yanacak, herkes aynı sofraya oturacaktı.

Ama kalplerinde hâlâ küçük bir korku vardı:
“Acaba geçmişin gölgeleri bu sevinci gölgeleyecek mi?”