Baran, bağlamasını kucağına aldı. Tellerine dokunduğu anda ses, dağların yankısı gibi yükseldi. Sanki notalar, onun kalbinde gizlenen geçmişi anlatıyordu.

DersimliKiz, sessizce dinliyordu. O ses, hem tanıdık hem yabancıydı; sanki daha önce hiç duymadığı ama hep beklediği bir ezgiydi.

Bir süre sonra Baran çalmayı bıraktı. Derin bir nefes aldı, gözlerini yere indirdi.
— Ben aslında burada doğmadım, dedi.
— Ama köklerim bu topraklarda. Ailem yıllar önce göç etmiş. Ben şehirlerde büyüdüm; gürültü, kalabalık, yabancı duvarlar arasında… Ama içimde hep Munzur’un sesini duydum.

DersimliKiz merakla sordu:
— Peki seni buraya getiren nedir?

Baran’ın yüzünde gölgelere benzeyen bir ifade belirdi.
— Bir kayıp… dedi kısık sesle.
— Hayatımda sevdiğim birini yitirdim. Onu unutmak için değil, aslında hatırlamak için geldim buraya. Çünkü dedem hep derdi ki: “Birini gerçekten anlamak istiyorsan, köklerine dön. Çünkü kalbinin dili, toprağının dilidir.”

DersimliKiz’in gözleri doldu. Çünkü o da aynı acıyı taşıyordu; kayıpların, yarım kalmışlıkların acısını…

İlk defa konuşmadılar. Sadece Munzur’un şırıltısı aralarında sessiz bir anlaşma gibi aktı. İki yabancı, aynı yarayı taşıyan iki kalp, ilk defa birbirine dokunmadan yakınlaşmıştı.