Yağmur, Munzur’un sularına karışarak coşuyordu. O gece ateş yakamamışlardı, sadece derenin sesiyle ısınmaya çalışıyorlardı.

DersimliKiz cesaretini toplayıp Baran’a baktı.
— Dün bana, bir gün sırrını anlatacağını söyledin. Şimdi o gün mü?

Baran başını eğdi, uzun süre sustu. Sonra bağlamasını dizlerine koydu, tellerine dokunmadan fısıldadı:
— Ben sevdiğim kadını kendi ellerimle toprağa verdim.

DersimliKiz’in kalbi sıkıştı. Çünkü kendi yarasıyla aynıydı bu. Ama Baran’ın sesi devam etti, daha ağır, daha keskin bir tonla:
— O ölmedi. Onu benden aldı insanlar. Yalanlar, ihanetler ve korkaklık… Ben koruyamadım. O yüzden ben aslında ölü bir adamım DersimliKiz. Nefes alıyorum ama içimde bir mezar taşı var.

Munzur’un suları o an daha gür aktı, sanki Baran’ın sözlerine tanıklık ediyordu.

DersimliKiz gözlerini kapadı. Çünkü kendi defterinde yazdığı cümle yankılandı zihninde: “Onu toprağa verdiğimde, yarım kaldım.”
İkisi de aynı kaderi farklı yollardan taşımıştı: Biri ölümle, biri ihanetle kaybetmişti sevdasını.

Baran gözlerini ona kaldırdı.
— Biliyor musun? Senin şiirlerin bana nefes oluyor. Ama korkuyorum… Çünkü yeniden sevmek, yeniden kaybetmek ihtimaliyle yan yana gelir.

DersimliKiz’in gözlerinden yaşlar süzüldü.
— Ben de aynı korkuyu taşıyorum Baran. Ama belki de kader bizi teselli için değil, yeniden inanmamız için buluşturdu.

O an, yağmurun ortasında iki yaralı kalp sessizce birbirine yaslandı.