Sabahın ilk ışıkları dağların doruklarından süzülüp Munzur’un kıyısına vurduğunda üçü hâlâ oradaydı. Gece boyunca susmuş, yalnızca suyun sesini dinlemişlerdi.

Rojhat gözlerini yere dikti.
— Ben yıllardır içimdeki öfkeyle yaşadım. Her adımımda, her nefesimde o günün gölgesini taşıdım. Ama şimdi fark ediyorum ki, aslında Baran’dan değil… kaderden nefret etmişim.

Baran sessizce başını kaldırdı. Gözlerinde pişmanlığın yanına umut kırıntıları da karışmıştı.
— Bana öfkeni hak gördüm, Rojhat. Ama bil ki ben de her gece kendi celladım oldum.

Rojhat bir süre düşündü. Sonra ağır bir sesle söyledi:
— Affetmek kolay değil. Ama nefretle yaşamak da artık bana ağır geliyor. Belki seni tam anlamıyla affedemem, Baran… Ama öfkemin zincirini kırmayı deneyeceğim.

DersimliKiz’in gözlerinden yaşlar süzüldü. Çünkü o an anladı ki, iki yara da kapanmasa bile kabuk tutabilirdi.

— İşte bu, dedi.
— Affetmek demek unutmak değildir. Affetmek, kalbinin kanamasını durdurmaktır.

Rojhat ayağa kalktı, gökyüzüne baktı.
— Ben artık gideceğim. Bu topraklar sizin olsun. Belki bir gün, ben de başka bir yerde yeniden nefes alırım.

Baran, gözleri dolu dolu dostunun arkasından baktı.
— Yolun açık olsun kardeşim…

Rojhat uzaklaştı. Dağların ardında kaybolurken geriye sadece derenin sesi kaldı.

Baran derin bir nefes aldı, sonra DersimliKiz’e döndü.
— Sen olmasaydın, bu gece daha kanlı bitebilirdi. Sen bize unuttuğumuz bir dili hatırlattın: affetmeyi.

DersimliKiz defterini kapadı, kalbini açar gibi.
— Belki de bizim buluşmamız, yalnız iki kalbin tesellisi değil, yaralı üç kalbin kurtuluşuydu Baran.

Munzur’un suları güneşin ışıklarıyla parıldıyordu. Yeni bir gün başlamıştı. Ama bu gün, artık geçmişin yükünü biraz olsun hafifleten bir gündü.