2.2. Tarihsel Yerleşim Alanları ve Dağılımı
Balyan aşiretinin yerleşim coğrafyası, yalnızca mekânsal bir dağılımı değil, aynı zamanda farklı coğrafi kolların kültürel ve siyasi farklılıklarını da yansıtır. Aşiretin ana gövdesi, Doğu Anadolu ile Güneydoğu Anadolu'nun kesişimindeki stratejik bir alanda yoğunlaşmıştır:
2.2.1. Malatya Kolu (Akçadağ, Doğanşehir, Yeşilyurt Çevresi)
Malatya'nın güney ve güneybatı bölgeleri, Balyan aşiretinin en kalabalık ve en iyi organize olmuş kollarından birine ev sahipliği yapmıştır. Özellikle Akçadağ, Doğanşehir ve Yeşilyurt ilçelerine bağlı çok sayıda Alevi yerleşimi, Balyan aşireti mensupları tarafından kurulmuştur veya burada yoğunlaşmıştır. Bu coğrafya, tarım ve hayvancılığa elverişli olması nedeniyle aşiretin ekonomik gücünü uzun süre korumasını sağlamıştır. Malatya kolu, kent merkezine yakınlığı ve daha erken başlayan eğitim ve göç süreçleri nedeniyle, modern siyasi hayata adaptasyon konusunda diğer kollara göre daha ileride olmuştur.

2.2.2. Adıyaman Kolu ve Komşu Bölgeler (Kahramanmaraş)
Aşiretin diğer önemli bir yoğunluk merkezi ise Malatya’nın güney sınırındaki Adıyaman iline bağlı bölgelerdir. Adıyaman kolu, coğrafi olarak Güneydoğu'ya daha yakın olması nedeniyle, Kürt kimliği ve dilsel pratikler açısından farklılıklar gösterebilir. Ayrıca, bu kolun Kahramanmaraş'ın (özellikle Pazarcık, Elbistan gibi Alevi-Kürt nüfusunun yoğun olduğu) bölgeleri ile güçlü sosyal ve akrabalık bağları bulunmaktadır. Bu komşuluk, özellikle 1970'li yıllarda yaşanan siyasi olaylarda (sağ-sol çatışmaları ve mezhepsel gerilimler) aşiretin güvenlik algısını ve siyasi duruşunu şekillendiren temel faktörlerden biri olmuştur.

2.3. Osmanlı ve Erken Cumhuriyet Dönemi İlişkileri
Aşiretin devletle olan ilişkisi, tarih boyunca hem korunma hem de direnç ekseninde seyreden karmaşık bir yapıya sahiptir.
2.3.1. Aşiretin Bölgesel Güç ve Nüfuzu
Osmanlı İmparatorluğu'nun merkezî otoritesinin zayıfladığı dönemlerde Balyanlar, bulundukları bölgede yerel bir nüfuz alanı oluşturmayı başarmışlardır. Bölgedeki diğer Alevi, Sünni Kürt ve Türkmen aşiretleriyle kurulan ittifaklar ve çatışmalar, aşiretin sınırlarını ve siyasi gücünü belirlemiştir. Bu dönemde ağalık kurumu güçlenmiş, aşiret reisleri hem kendi içlerinde hem de devlet nezdinde aracı ve otorite figürü olarak hareket etmişlerdir.

2.3.2. 19. ve 20. Yüzyıl Olaylarında Aşiretin Konumu
Aşiretin en önemli siyasi kırılma noktaları, Kürt ve Alevi hareketlerinin yaşandığı olaylardır. Örneğin, Şeyh Said İsyanı (1925) karşısında Balyan aşiretinin genellikle devletin yanında konumlanma eğilimi göstermesi, onların siyasi duruşlarının ilk ipuçlarını verir. Bu tercihte, Alevi kimliğinin Sünni Kürt hareketleriyle tarihi gerilimleri, devletin Alevi cemaatine sağladığı (ya da sağlayacağı düşünülen) güvenliği önceliklendirme isteği ve modernleşme ideolojisine duyulan yakınlık etkili olmuştur. Erken Cumhuriyet dönemi boyunca devletle kurulan bu "sadakat" ilişkisi, aşiretin sonraki dönemlerde (özellikle CHP ve Kemalizm bağlamında) siyasi kimliğini şekillendiren bir kurucu mit haline gelmiştir.