Hüznün en dibine battığım anda,
Elimden tuttu aşk; “Dur!” diyemedim.
Mutluluğu buldum yeniden onda,
Bu hâlimi hayra yor diyemedim.

Gözlerim gözünle unuttu dünü,
Yaralı kalbimin gün doğum günü.
Pusulam sen oldun, çiz bana yönü,
Benim sende gönlüm var diyemedim.

Seviyorum derim, anlayıp bilse,
Maziyi aklımdan yel olup silse.
Sessizce başımı göğsüne alsa,
Sensiz dünya bana dar diyemedim.

Geceler boyunca ansam adını,
Tekrar sende buldum aşkın tadını.
Sen yaşattın ölmüş olan kadını,
Bunu sana anlatmak zor diyemedim.

İçimde köz olup yanan ateşti
Adını anarken dilim tutuştu
Ruhumla bedenim bir an çatıştı
Beni kollarına sar diyemedim

Bakışları derya misali akan,
Şerbet mi dilleri, kendine çeken.
Yollasın; severim, gül değil diken,
Aşkına yanarım yâr diyemedim.

Hatıralarını bir bir yokladım
Tel tel saçın şu sinemde sakladım.
Yollarını gelir diye bekledim,
Yakıyor hasretin, kor diyemedim.

Nevin divanedir, ardında koyma.
Aşkına eriyor, bir de sen kıyma.
Sevmiyorsan, dinle; ellere yayma.
Ebedî sevdâsı sır diyemedim.

14.07.2025
NEVİN ALCAN