YANIK GÖNÜL FERYADI

GAZEL
Mahlas: Aşık TURHAL

Yandı bu can, eridi dertten, oldu bir ezel,
Sevdâda yanmak imiş bize bahşolunan özel,
Gözyaşı döktükçe gönül, artar bu tezel,
Aşkın ateşi kızıl, yârin ateşi kızıl gazel.

Her nefeste ciğerden bir duman tütmekte,
Köz oldu yürek, kor oldu, hâlimi sormakta,
Felek bile bu yangına hayretle bakmakta,
Aşkın ateşi kızıl, yârin ateşi kızıl gazel.

Yâr yüzünden dökülen nûr, bir yakut misâli,
O parlak cemâlinden gönül alamaz vebali,
Ona bir bakış yetmez, ister her dem visali,
Aşkın ateşi kızıl, yârin ateşi kızıl gazel.

Geceler zindan oldu, gündüzler bir hicrân,
Benden ayrı düştü o gül, oldu perişan,
Bu dert ile ömür biter, olmaz bir nişân,
Aşkın ateşi kızıl, yârin ateşi kızıl gazel.

Ne mecnun ne kerem, benim derdimden anlamaz,
Bu sızı, bu yanma bir türlü dinmez, solmaz,
Âh u feryâdım semâya çıkar, hiç durulmaz,
Aşkın ateşi kızıl, yârin ateşi kızıl gazel.

Ateş düştü cana, yaktı her bir zerreyi,
Kül eyledi gönlümdeki ne varsa her şeyi,
Kalmadı dermanımız, tükendi her bir yayı,
Aşkın ateşi kızıl, yârin ateşi kızıl gazel.

Dertli Aşık TURHAL der: Bilsin cümle-i âlem,
Ateşle sınandı, elbet dinmez bu matem,
Bu aşkın izi kalır, silinmez, bitmez bu dem,
Aşkın ateşi kızıl, yârin ateşi kızıl gazel.

Hüseyin TURHAL