Adıyaman yolu, Çelikhan ili,
Aziz Dede sözü, baldan tatlı dili.
Soyu ta Hazret-i Ali'ye bağlı,
Ehlibeyt nurundan, yanan bir çıra.

Gözüyle görmüştü, canın özünü,
Övmeyi sevmedi, sakladı yüzünü.
Sözüyle okurdu, kalbin hızını,
Bu yüzden dağları, yurt eyledi kendine.

Cura çalar iken, feyz ile dolardı,
Hurufi sırları, sazında bulurdu.
O, canı bilirdi, teni ne sayardı,
Can tenden ayrılmaz, o sırra vâkıf.

Bir demde uzattı, o zehirli suyu,
Dedi: "Sen içersin, budur senin huyu."
"Ya Medet" deyince, coştu Hak suyu,
Elinden akıttı, baldan bir pınar.

Bu hikmetler onun, zahiri değil,
Batıni bir güçtür, eğilir değil.
Gönlü zengindir, hiç fakir değil,
Kardeşlik, sevgiyle ördü duvarı.

Barışın eriyiz, derdi her zaman,
Aziz Dede adı, unutulmaz inan.
Hala ziyaretçi, dilek diler yanan,
İnsanlık dersini, taşa yazdırdı.

Türbesi yücedir, Şahmir'in yurdu,
Aşk ile gelene, bir feyiz vurdu.
Gerçek erenlerin, yolunu kurdu,
Aşık Turhal söyler: Bu aşk Erenler aşkı.