Yedioluk köyü, bir ışık saçar,
Gönül kapısını, herkese açar.
Aziz Dede erdi, Ağuçan göçer,
Hacı Bektaş yolu, izidir onun.

Bulam’dan yola çıktı, gezdi diyarı,
Para pul neylesin, yoktu bir kararı.
Halkın arasında arardı yarı,
İnsan sevgisiydi, onun tek kıblesi.

Doğruluğu tuttu, elinde ferman,
Kimseye eylemez, asla bir ziyan.
Gizliydi ilmi, hem de ayan beyan,
Batıni nefesti, zahiri perdesi.

Aşk oldu zehire, bal oldu parmak,
Ne büyük kudrettir, böyle bir durmak.
Hakikat yolunda, sözünde varmak,
Bu sırrı anladı, onu görenler.

Cura sustuğunda, söz başlar mısra,
Her nefesde vardı, ince bir sırra.
Mevlâ'dan gelmişti, o kutlu hurufa,
Gönlü zengin olan, aşk ile yanar.

Barış ve kardeşlik, daima dedi,
Nefsi kötülükten, uzakta yedi.
O, gerçek dervişti, gönül pîriydi,
Yarım asırdır dertliler ona gelir.

Türbesi tepede, gökyüzü yakın,
Gel, duanı et de, muradını akın.
Gerçek erenlerin izini bakın,
Aşık Turhal der ki: Yolu yol olsun.