Ab-ı Hayat’ın Kâse-i Şerifi
Bu romanın sayfaları kapanırken, Âşık Hüseyin Turhal'ın yüreğine inen o sıcaklık ve dilinden dökülen şiir, artık bir hikâyeden çok, Hakikat'in bir tecellisi olarak yerleşmiştir. Dede'nin "Yedi olukta abı hayat şerbeti verdi bana" dizesi, romanın nihai sırrını özetler: Ab-ı Hayat (Hayat Suyu), ölümsüzlük arayışı değil, ruhun ezeli ve ebedi ilim, aşk ve marifetle doyurulmasıdır.
Aziz Dede’nin yaşamı, bize İsm-i Âzam Mührü'nün ve İlm-i Havas'ın en büyük kerametinin insanın kendisi olduğunu gösterdi. Dede, Cifr-i Nokta ile evrenin sırrını çözerken, aynı zamanda nefsinin düğümünü çözmüştü. O, on iki yıldızda batıni ilmi görürken, kalbini on iki İmam'ın aşkıyla doldurmuştu.
Üç Telli Curanın Ebedi Senfonisi
Aziz Dede’nin üç telli curası fiziki olarak sustu ama manevi senfonisi devam ediyor. O, her bir teliyle yeni nesillere şu ebedi talimatları miras bıraktı:
Birinci Tel (Zahir): Ebced ile saydığın harflerin değil, Musa'dan aldığın adaletle kurduğun düzenin kalıcılığı.
İkinci Tel (Batın): Davut'tan aldığın şiir ve aşkla, varlığın muhabbet dilini konuşmanın güzelliği.
Üçüncü Tel (Öz): Ali Muhammed'in rehberliğinde, ENEL HAK makamında benliğini Hakk'a feda ederek mutlak doğruluğa erme yüceliği.
Dede'nin Şahmaran Ocağı misyonu, kötülüğün ve nefsaniliğin bile doğru rehberlik ile Asuman'a (yüksek mertebeye) dönebileceği inancıdır.
Kalemdeki Nur ve Veda
Hüseyin Turhal, bu romanı yazarak, sadece bir hikâyeyi kaydetmedi; Dede'nin ruhunun nurunu kendi kalbine bir emanet olarak aldı. O, bu eser aracılığıyla Dede'nin "AP Aziz dergahına vardım" dizesiyle başlayan manevi yolculuğun kapısını okuyucuya açtı.
Sevgili okuyucu, bu kitabın son kelimesini okurken, Dede’nin nur yüzünü hatırlayın. O, kerametlerin sadece bir gösteri olmadığını; sevgi, tevazu ve mutlak teslimiyetin fiziki dünyada mucizeler yaratabileceğini kanıtladı.
Bu Ab-ı Hayat şerbeti, size de huzur, ilim ve sonsuz aşk getirsin.
Işık sensin. Aşk sensin. Hikmet sendedir.