Iste oldu, sonunda olsu, merak ediyordum, anlam veremiyordum, eh… birazda korkuyordum ama oldu…

Agladim, anam-babam ölmüs gibi agladim, bacagimin yarisi kopmus gibi agladim, en sevdigim beni sirtimdan vurmus gibi agladim, hüngür hüngür agladim…

Onun icin agladim, yanimda olmadigi icin agladim, onunda beni sevdigini bile bile birlikte olamadigimiz icin agladim, beklesemde, ümizlensemde ne o gelebildigi, nede ben gidebildigim icin agladim, hüngür hüngür agladim…

Nasil oldu bende bilmiyorum…
Sarkiyi isitti önce kulaklarim, bizim sarkimiz olsun dedigimiz sarkiyi:
„Hic özlemedigim kadar özlüyorum bu aralar seni, niye bilmiyorum ama ben sadece senle mutluyum. Ah su gönül gözünden görmek dedikleri var ya, seni her halinle seviyorum… Kücücügüm herseyim nolur cok uzaklara gitme, gidersen ölecegim, karanliga dönecegim…“

Sarki hareketliydi, yinede bi hüzün cöktü üzerime, o geldi aklima! O an telefonum caldi, cagri birakan oydu, hüznüme tuz-biber oldu ve hic farkinda olmadan birkac damla yas süzülüverdi gözbebeklerimden…
O birkac damla dedigim yas büyüdü, büyüdü kasirgalar kopardi icimde, agladim, onun icin agladim, hüngür hüngür agladim…

Bir insan derdi, tasasi olmadan aglarmi hic derdim hep, nereden bilebilirdim ki dertlerin en büyügü, tasalarin en cekilmezi yârdan ayri kalmak, ona dokunamamak, gözlerine bakamamak oldugunu.

Düsünüyorum da, keske beni sevmeseydi… Ozaman bukadar baglanmazdim ona, icimde sönerdi aski, gün güne büyümezdi böyle…

Amaaaaan, yok yok, vazgectim, agzimdan yel alsin! O beni cok seviyor, ben onu daha cok.
Birlikte olamamamiz yüregimi delsede, onu düsünürken kendimden gecsemde, aski beni aglatsada, yerden yere vursada hicbirseye degismem, cünkü o ve onun aski, kisacasi herseyiyle, her haliyle o… O Asklarin en Güzeli!


Seni Seviyorum Birtanem Ve Inan Bana Bu Hayatta Olamasamda Bundan Sonraki Tüm Hayatlarimda Seninim, Sende Benim!