Sanal alem...yaklaşık 15 yıldır dünyayı kendi büyüsüne katmış sürükleyen bir alem...Kendine ait bir dili,coğrafyası ve sığ derinlikleri olan bir ülke...7’sinden 70’ine herkesi efsunlayan bir hayat...hatta bazılarını depresyona,intihara kadar sürükleyen,psikiyatri bilimine konu olan ,bazılarınca asosyal kişiliğin sebebi ,aileleri yıkan bir şeytan icadı...

Bu icadı yaklaşık 8 senedir evimde barındırıyorum.Bazen beni aldı içine hiç bilmedik diyarlara götürdü,bazen ağlattı, bazen güldürdü.Çok güzel dostluklarım oldu,nice insanlar, nice hayatlar tanıttı bana oturduğum yerde.Kendimle ilgili çok şeyi keşfettim..şiir yazabileceğimi,sanal alemle düşüncelerimi rahatlıkla ve sıkılmadan söyleyebileceğimi öğrendim.Sınırlarımın nereye kadar olabileceğini de...İnsanların ne yalanlarla kendilerini tanıttıklarını,aslında düşlerini gerçekmiş gibi anlatarak mutlu olduklarını da...sanal aşklarda ,insani duygularını kaybederek kendi gerçekliklerine verdikleri zararlara şahit oldum.Hele o sohbet kanalındaki kadın niciyle girenlerin uğradıkaları küfürler,bel altı pis espilerle toplumun yozlaşmışlığına çok üzüldüğüm oldu.Tıpkı tüm teknolojik aletlerde olduğu gibi iki tarafı keskin bıçağı elimizde tuttuk.Hem başkalarını yaraladık, hem kendimiz yaralandık sanalca.Fabrikaların çevreyi kirletip mavi dünyayı kararttığını yaşarken, pembe sanal dünyanın ruhumuzu grileştirdiğini de fark etmeyi reddettik.

Sanalda bulmayı sandığımız hayatın, bilgisayarın başından kalkıp düğmeyi kapattığımızda gerçeklerin içinde yumak yumak düğümlendiğimizi öğrendik belki de.Bundan sonra da internetsiz bir dünya olmayacak.Çocuklarımız kitap okumayı bırakacak,obez olacak,sokakta,parkta oynayan çocuk sayısı azalacak.Bir dir bir oynayıp,uzun eşekte kahkalarla gülmeyi unutacak.Kendi dünyasını yaratacak çocuklarımız,kendi mutluluklarını.Biz yine ah eski günler diye ağlaşırken ,yapay hayatlarda alışveriş yapıp ,aşık olup evlenecek sonra da bunlar gerçek miydi diye hayıflanacağız.

Ne yapalım ,bindik bir alamete gidiyoruz kıyamete işte...