“Bu olmamalı! Bu olmamalı!”

Koşarken bir yandan da bunları sayıklıyordum. Arkamdan yetişip yetişmediklerini kontrol ederken yarı yarıya açık kalmış bir kapıya çarptım. Geriye sektim, sendeledim ama düşmedim. Kendime gelip ne olduğunu anlamam zaman aldı. Böylece elimdeki tek avantajı da neredeyse yitirdim.

Tekrar koşmaya başladım. Koridor dümdüz ilerlemiyor, ufak açılarla sürekli sağa kıvrılıyordu. Tepemden çeşitli boylarda hayat destek sistemi boruları geçiyordu. Kalın tabanlı botlarım ise metal zeminde epey ses çıkarıyor, bir anlamda tamamen kaçıp ortadan kaybolmamı önlüyordu.

Uzayıp giden koridor boyunca kapılar vardı ama bir tanesi girip kendi ayağımla kıstırılmak istemiyordum. Koşmaya devam ettim. Ara ara sendeleyip düşüp yuvarlanma noktasına geliyordum ama her seferinde ayakta kalmayı becerip devam ediyordum.

...

Fazla ilerimizde değildi. Ayak seslerini duyuyorduk. Beden zırhı, silahlar ve mühimmat taşımadığı için kaçak başlarda bizden hızlı koşuyordu. Ama eğitimli değildi. Zamanla hızı kesildi, arayı kapattık. Kulaklığıma operasyon komutanının çeşitli birliklere yağdırdığı emirler geliyordu. Bize söylenen bir şey olmayınca duymazdan gelmekten başka çare yoktu.

İşimiz hemen hemen bitmişti: Altı numaralı laboratuarın tasviyesi... Peşinde olduğumuz kaçak dışında altı numarada yaşayan kimse kalmamıştı. Sadece çalışanları değil, örnekleri de yok etmiştik. Kaçağı yakalayıp etkisiz hale getirdikten sonra mekiğe geri dönecek, oradan da yörüngedeki gemiye aktarılacaktık. Bu görevle zorunlu hizmetimi tamamlıyor ve ailemin yanına dönüyordum. Belki Veronica da bize taşınır, çiftliği beraber çevirirdik. O hayat ile aramda sadece şu kaçak vardı.

...

Duvarlardaki titreşimi hissetti. Uzun süredir hareketsizdi. Dahası açtı. Düşünmeden harekete geçti. Pençeleriyle kavradığı tavanda ilerliyordu. Ana koridora çıktı. Avı az önce buradaydı. Daha da hızlandı. Derken avının peşindeki grubu farketti. Sayıları kalabalıktı. O noktada bencillik geni olmayan her yaratığın yapacağını yaptı: Sürünün tamamını ziyafete çağırdı.