Karanlik. Bir dirhem isik yok. Elimi uzatsam neye degecek bilmiyorum. Adim atmaktan korkuyorum cunku sonunun nereye varacagini kestiremiyorum. Korkuyorum.

Karanlik. Mahsur kaldim karanlikta. Aklima geleni soyleyemiyorum, cunku beni kimin duyacagini kestiremiyorum. Ya dediklerimi o duyarsa, veya su, naparim o zaman. En iyisi susmak karanlikta. Ah! Su karanlikta bir sigara bile yakip da icemiyorum. O tatmin edici dumani icime cekemiyorum, karanlik emiyor butun dumani. Sigaranin dumanindan bile korkar oldum.

Uzaniyorum. Her yere. Hicbir sey yok. Ne sagimda, ne solumda, ne ustumde ne de altimda hicbir sey yok. Tutunabilecegim, kendimi bu karanliktan kurtamama yardim edicek hicbir sey yok etrafimda. Aslinda kendim yaratmaliyim tutunabilecegim seyleri, neden etrafimdan evrenden baska insanlardan bekliyorum ki bunu, sacmalik. Beni tasiyacak guclere ihtiyacim var, muzik gibi, bir sigaranin dumani gibi, kitap gibi. Ama zor. Zoru basarmak her zaman cok ugras gerektirir. Ben ugrassam mi ugrasmasam mi bilmiyorum.

Karanlik. Nefes almakta gucluk cekiyorum artik. Konusamiyorum, gidemiyorum, tutunamiyorum, ve dolayisiyla kurtulamiyorum su bela karanliktan. Yapmak istedigim her sey de karanlikta ozgurluk cirpinislari. Dedigim gibi yalnizca cirpinis.