Bir varmış bir yokmuş ülkenin birinde yaşayan iyi niyetli saf bir adam varmış. Yüzü gün görmesede güler yüzlü iyi niyetli saf bir insanmış. Hayat tecrübesi ona hep bu dünyaya ait olmadığı hissini verirmiş. Yaşadıkları bu dünyadan geçmeyi öğretmiş. Gülen yüzü solmuş. İyi niyeti gitmiş. Zamanın kuytularında bir zindanda kendi dünyasında yaşamaya başlamış. Derin düşünceler sonrası aklıda onu terk etmiş. Gel zaman git zaman tabibler iyileştirmiş. Kanatları kırılmış dünyaya sürgüne gönderilmiş bir melek gibi bütün umutlarını kaybetbetmiş dönüşü en zor bir yola girmiş. Bütün yollar çıkmaza çıkarken çıkar yol aramaktan vaz geçmiş. Adam kendini zamanın sabır teknesine bırakmış.Yelkenleri kaderin esintisine rotasını kızıl ufuklara çevirmiş . Saba rüzgarı nereye gönlü oraya gider olmuş. Kanatlarını gök tanrı verince evine dönecekmiş. O güne kadar ordan oraya savrulan adam zaman küpünü doldurup gitmeden önce bir ulu çınarın altına gömdükten sanra gerçek evine gidecekmiş. Ait olduğu yer Gök Tanrının bahçesiymiş. Uçsuz bucaksız bir bahçe tek mevsim bir hayat bu hayatın içinde hep kanatlı melekler meleklerin inciden göğe asılı kafesleri varmış.İnsanlar dünyaya melek olarak düşer ama herkese nasip olmazmış dönmek melek kanatlarıyla Gök Tanrının ülkesine .