Ben bir bir ertelediklerimle, ben doyasıya sarılamadıklarımla, ben baş edemediğim günahlarımla, ben tanımaktan zorluk çektiğim öteki zatımla baş başayım her yalnız kaldığımda...

İçki içmiyorum. İçseydim şayet(Allah korusun) şişeler yetmeyecekti bana.

Sigara da ağzıma almıyorum. Alsaydım günde en az üç paket bitirirdim...

Kimseye zararım dokunmuyor. Dokunsaydı eğer, akla gelmezleri uygulardım gözlerimi kırpmazdım...

Buna rağmen kişiliğimi beğenmiyorum. Buna rağmen yiyeceğim daha bir sürü fırın var önümde. Ahmakça davranıyorum. Salakça hareketlere imza atıyorum. Pişman olacağımı bile bile hatalara atılıyorum. Üzüleceğim aşikarken, namümkünleri istiyorum. Duvarları yumruklayacağım yüzde yüzken, büyük iddialara girişiyorum. Kendimi çok kandırıyorum. Kendimi eziyorum. Kendimi asimile ediyorum. Güzel olandan çirkin olana konuyorum. İyilik yanımdayken, kötülüğe uzanıyorum. Mutluluk yanıbaşımdayken, hüzne satırlar karalıyorum. Hayatın nimetleri bana çokken, ulaşılmaz tatlara aç aç yolculuk yapıyorum...


Dertlerim bitmiyor. Sağlı sollu düşünceler beynimi kemiriyor. Okumak bir noktaya kadar tatlı geliyor ruhuma. Yazmak bir paragrafa kadar itaat ediyor kalemime...

Yaşamak, öğle olmadan ayrılıyor yanımdan...

Hayat, her zamanki gibi bildiğini okumakla yanaşıyor limanlarıma. Ya kurutuyor sahillerimi, ya da martılarımı öldürüyor. Hayatın bana yenildiğine daha şahit olmadım...


Ama içimdeki çocuk epey masum. Masum olsa da içimde yenemediğim binlerce şeytan(cık) dolaşıyor. Birini kovsam, on’u geliyor. Birini halt etsem sayısızı kalelerimi dört koldan sarıyor. Gecelerim bu nedenle metin geçmiyor. Gecelerim bu sebeple sabahlara ağlamakla varmak zorunda kalıyor...


Bu zaptedilmez ruh halimden memnun değilim. Bir an önce silkenmeli, kendime en kısa yoldan gelmeliyim...


Yoksa hep aynı adımda yürümeye devam edeceğim...

Yoksa düşlerim düş kurmakla kalacak...

Yoksa içime karalar yerleşecek...

Yoksa şiirsiz, imgesiz düşeceğim kendimi şair sanırken...