BİR GÖNÜL HİKAYE’Sİ
Baharın başladığı ağaç ların tomurcuk olduğu, çiçeklerin açtığı, Mevsim.
Gençlerin ilk aşkları. Bahar la beraber filizlenen sevgileri.
Kaçamak bakışlar sevgi dolu sözler, nasılda geçer zaman.
Ve hayat devam eder.
Günler geceyi geceler günü kovalar.
bahar yaza bırakır sıcacıktır, umutlar gibi, gündüzler sıcaktır geceyse başka güzeldir.
Yıldızlar ışıl ışıl parlar, Aysa mutludur, bulutlar bazen gizler. Sanki saklambaç oynar.
Hafif esen yelde şarkılar fısıldar.
Aşıklar sa bakarak gökyüzüne, sevgi sözcükleri dökülür,
Gönülden gelen çağlayan misali dudaklardan akar gider.
Işık selidir gökyüzü parlar gözleri sevenlerin yükselirler Şahikaya sanki bulutların üzerindedirler. Aşık’lar.
Ve sonbahar başlar. Soğur hava serttir rüzgarın nefesi, hırçındır dalgalar misali.
Kim bilir ki.
Sonbahar’ın aşık ları ayıracağını, onlar umutla sevgiyle bekler. Mutlu bir yuva kurmayı düşler ken.

Hayat gülümser,
Gülün bakalım bunun ağlayanı da olur.
Keşke ağlatmasaydı üzmeseydi sevenleri. Bir kara bulut gelir bir gün, nerden nasıl geldiğini bilmeden.
Kara çalı gibi girer araya ayırır sevenleri, hiç acıma dan.Alıp koparır birini gider.
Yalnız nasıl yaşar demeden. Hiç düşünür mü ki, yaşayan ölüden beter.
Artık yoktur hayatında ne yaz, ne bahar. O hep sonbaharı yaşar.
Yaşamaksa, acısını içine gömüp, gönlünde hala yeşeren sevgisi ile.