GECE HÜZÜNLERİM



Gece... Biten günü ertesi güne, sabahlara hazırlayıcıdır gece... Güneşin, ertesi güne uyanmak üzere yerini yıldızlara ve ay’a bırakması... Sessizliğin ve karanlığın birbirini en çok sevdiği an... Sayısız kimliklere büründüğümüz, istediğimiz zaman dilimlerini özgürce yaşadığımız, soyut tutkularımızla ve düş’lerimizle mutluluğu yakaladığımız, en ben’ hali olduğumuz zamandır gece...
Son ışıklarını da alıp gitti güneş... Yıldızlar belirmeye başlıyor yavaş yavaş... Birazdan iç içe geçmiş hüzünlerim soyunmaya başlar, sabahın ilk ışıklarına kadar... Ele geçirir ruhumu hüzünlerim, canımı acıtana kadar... Çoğu gecelerde, davetsiz misafir gibi gelir odama hüzün, yatıya kalır... Kaç gecedir sabahlar uyanıyor gözlerimde, ben uyumadan... Bedenimi uykusuzluğa hazırlamalıyım; bol köpüklü bir türk kahvesiyle...

Gece dilinden yazmayı ve konuşmayı seviyorum ; çılgın hayallerimi ve ruhumun serseri yanını özgürce yazıp anlatmayı... Kuytularımda hapsettiğim düş’lerimi zincirlerinden salıyorum, sınırı yok hayallerimin...

Hüzün yanımı severim ben gecelerde... Sönmeyen ateşime, beşinci mevsime kalan vuslatıma şiirler yazarım, ilham perilerimin gözyaşlarıyla dolu mürekkebiyle...


Hüzünlerimizi gecelere sığdırırız nedense... Hüznümüzü doğurur gece, hüzün dolar içimize... Hele gecenin geç saatlerinde yayın yapan radyo programları nasıl da arttırır hüzünleri, yayınladığı şarkılarla ve şiirlerle...


Yokluğun sızıyor odama, çatlak duvarlarından... Gönül penceremin kırık camından giren hasret rüzgarlarıyla üşüyor sol yanım... Mevsimin sıcaklığı bile yetmiyor ısıtmaya... Saatin sesi, gecenin sessizliğinde umutlarıma kırağı çalıyor... Mehtap da hüzün yüzünü bırakıyor bu gece denize... Yıldızlar solgun, gökyüzü de telaş içinde... Attila İlhan şiiri geliyor aklıma;


karanlığın insanı delirten bir ihtişamı vardır


yıldızlar aydınlık fikirler gibi salkım salkım


bu gece dağ başları kadar yalnızım


Yastığımda biriken gözyaşlarım, gündüze göz kırpıp kayıp giden ay ışığında kalıyor... Tan vaktinin kokusunu çekiyorum içime... Geceki hayallerimle gündüzki gerçeklerim arasındaki çelişkilere dönüyorum sessizce bir şarkı mırıldanarak...


geceler dört duvar efkar


geceler başımda sevdan


geceler olmaz olası


ellerim tütün kokar gecelerde


Son bir nefes çekiyorum sigaramdan... Dumanı, sabahın ilk kızıllığına boyanan gökyüzüne karışıyor... Ve gözlerimde bir gece daha devriliyor sabaha... Ilık bir meltem esintisiyle , denizin kokusu doluyor, güneşin doğuşuyla aydınlanan odama...

Güne gülümseme vakti şimdi...



( hayat ışığı )