Kubaşmak ,Türkçe sözlüklerde ve geleneksel kültürümüzde olan bir kavramdır."Ortaklaşa iş yapmak,yardımlaşmak"anlamına gelir.
Yani,imeceye hem benzer,hem de ondan ayrılır.İmecede işlerin önceden planlanması vardır.Kubaşmak ise biraz da şartların zorlamasıyla,kendiliğinden ortaya çıkan durumdur.
Sürekli gözlem,ani gözlem arasındaki fark gibi düşünebiliriz.
Köy kökenli olduğum için iyi bilirim:Harmanda tınazı savurup,bitirirdik.Eğer hava da bozmuşsa,hemen komşuya yardıma koşardık ki,yağmurda saplar ve taneler iç içe geçmesin.İşte bu yaptığımız işin adı da "kubaşmak"tı.Zorunluluktan ortaya çıkan yardımlaşma...
İşte bunun farkına yeni varıp,eğitime taşıyanlara diyecek sözüm yok.Ama "ben buldum"anlayışını paylaşmam mümkün değildir.Ama bunun farkına varmak bile güzeldir bence.
Tıpkı yeni sandığımız bazı eskiler gibi:
1954 yılında İstanbulda eğitimciler oturmuşlar" aktif metodu" tartışmışlar.Ya da yeni sandığımız " duygusal zeka "kavramını Balzac’ın Vadideki Zambak adlı eserinde kullanması gibi.Hem de 1835’te.
Bunları duymamış olabiliriz.
Bizim onları yeni duymamız,onların yeni olduğunu göstermezler.
Sadece"eski yenilerdir"bana göre!