“Her şey dilediğin gibi olsun dedi... Son cümlesiydi. Daha, doğru düzgün ona dair beslediğim aşkın güneşinde kavrulamadığım birinin yitik bir iç çekişi gibiydi ruhumda bu cümle... Son cümlesiydi bu. Üç nokta koymuştu sonuna. Üç adet nokta. Gerisini getirmemişti. Gerisini bana bırakmıştı yada hayata bırakmıştı; hayat dolduracaktı o üç noktayı. Nitekim ben değil hayat doldurdu.
Cümlelerinin kuraklığına düştüm haftalarca. Önce günler oldu sonra haftalar. Sanırım şimdi aylar oluyor. Belki de yıllar bile oldu fakat “bu kanamalı yaraya bakmaya içim elvermiyor hisli” bir durum yaşıyorum. Öyle yada böyle cümlelerinin ruhumdan eksikliği her an acıtıyor. Ve her canımın yanışında farklı bir neşter yarası açılıyor kalbimde. Kulaklarımda hep aynı cümle "her şey dilediğin gibi olsun." işte sorunda bur da. Hiçbir şey dilediğim gibi olmuyor. Hatta ne diliyorsam tam aksine gerçekleşiyor. Hayat getiriyor cümlenin devamını. Asıl cümleyi hayat söylüyor. Ben sadece yaşıyorum.

Hiçbir şey dilediğim gibi olmuyor. Ve bazen ben ne diliyorum diye sorduğum zamanlar gelip çatıyor… hatta çok sık soruyorum yalnızlığın nezaretinde ruhumu sınav yaptığın saatlerde bu soruyu kendime. Aslında dilediğim çok bir şey değil. En başta dilediğim onun bu cümleyi söyledikten sonra bir veda senfonisiyle kalbimdeki aşk tomurcuklarını kırması değil de yeni bir başlangıç senfonisi ile ruhumu neşelendirmesiydi. Dilediğim onun adımlarının geri geri gitmesiydi benden kaçmak istedikçe. Dilediğim yalnızlığın nezaretinde ispirto kokulu kağıtlara düşülmüş melankolik şarkılar yazmak değildi veya çaresizlik kesiği yaralarımı anlattığım saman kağıdı üzerine düşülmüş notlar değildi. Dilediğim farklı şeyler vardı... O vardı onun gitmeme ihtimalleri vardı. Ona nazaran kurulmuş hayallerim vardı. Mesela bunları gerçekleştirmekti bir dileğim. Dilediğim bir gün doğumunu bostancıda başının sıcaklığını göğsümde hissederek izlemekti. Dudaklarımın yalnızlıkla değil de onun dudaklarının dokusuna has tatlı kokuyla sıvanmasıydı. Çok bir şey değildi sadece biraz aşk yaşamaktı. Bir kelebek ömrü de olsa onu hissetmekti kalbimin en derinliklerinde ve kokusunu ciğerlerime mıhlamaktı.

Şuanda bunları yazıyor olmak değildi dilediğim. Hiçbir şey dilediğim gibi olmadı. Sorun bu noktada. O gitti. Son sözünü söyledi ve beni veda busesine esir bırakarak gitti. Sesinden cümlelerinden tertemiz kalbinden, bakışlarından, manevi varlığından uzak bıraktı... Sevgisinden sevebilme ihtimaliyle dolu bir gelecekten mahrum bıraktı. Hiçbir şey dilediğim gibi olmadı… her şeyden önce en büyük dileğim, onun yıllar boyu yanımda var olma gerçeği olmadı ki… O sadece son sözünü söyledi ve gitti...

Yunus Emre Öksüz.