İntihar cesaret, sabır istiyor. Bir jiletin bileğimdeki dansını sonuna kadar izleyemiyorum hiçbir zaman. Daha alışkın değilim, gözlerim çabucak kapanıyor..
Çocuk değilim, yanlış anlama. Korkmuyorum! Sadece cehenneme gidecek olmak biraz ürkütüyor..
Hem gün geçtikce kaç defa öldüğümü, kaç defa eridiğimi can yangınlarıyla, görmüyorsun..
İçime attıklarım var; sustuklarım, bilmiyorsun..
İçimde susturduğum çığlıkları bile duymuyorsun ki sen..
Anlamıyorsun.. Gömülmekten korkmuyorum!
Üzerime atılan topraklarda ayak izin olmasa da, atsınlar üzerime, yeter ki örtülsün üzerim.
Yeter ki açıkta kal’mayayım, açıkta kalmasın cesedim..

Kendi yazdıklarımla, kendi yaralarımla; harflerle dokunabiliyorum sadece sana. Yazdıkça acıyarak ve kanayarak durmadan..
Uzaktan uzağa, çok uzağa.. Mesafeler var aramızda..
Mesafeler ki; uzaklığı gözlerinin satırlara, yakınlığı yaşadığımız aynı dünyada; soluduğumuz hava, dinlediğimiz şarkılar, dilediğimiz yıldızlar..

Yazacağım bir anımız bile yok ki ya da yalnız kaldığımda, başımı yastığa koyduğum o zor anda yetinebileceğim sağlam bir hayal..
Hepsi yıkıldı sen olmayınca, fazla dayanamadı. Tek başına sağlam hayaller kurulmuyor. Hep birine ihtiyaç duyuyor insan, tutunacak bir dal arıyor..
Her türlü zorluğa karşı ’biz’ üstesinden geliriz diyebilmek istiyor..

Ben hiç biz olamadım çünkü sen olmadın. Gelmeyerek gittin benden ve saçma bir ayrılıkla sınandım..
Bu ayrılık hep burktu içimi, kanattı ellerimi. Ellerin yerine kırık bir kalem tutuyorum şimdi..
Avutmak için ellerimi; sanki ellerini tutarcasına..
Hiç bırakmadan asla, sıkıca..

Ahmet Kastancı