Gecenin suskunluğu hakim her yere, işlek bir cadde veya sokak değil bulunduğum yer. Çok az araba geçiyor.

Yol lambalardan dolayı aydınlık ve karşısı spor sahası ve bu nedenle ışıl ışıl her yer saat gecenin 03 ve ben tek başıma çardaktayım.
Keşke yalnız başıma dolaşabilseydim. Kimse takılmadan, kimse sormadan ve kadın olduğum için bir korku yaşamadan düşseydim sokaklara, kaldırım taşları benim gelişimle sevinse sokak lambaları ışıklarının hüzmelerini benden yana dönderse, bazen önümde bazen arkamda ve bazen de yanı başımda beni takip eden gölgemin arkadaşlığında seyretsem yıldızları. ellerim cebimde bıraksam kendimi loş sokaklara ve caddelere.

Seninle meşgul olurdu bütün benliğim biliyorum.. Gözümde hayalin ve yüreğimde özlemin yürürdüm kilometrelerce yorulmadan. sadece yokluğun yorardı beni, imkansızlığın ve her düştüğünde aklıma yanımda olamayışın..

Bir çağrım var sana beni duyuyormusun acaba? Gittin, gitmeliydin farkındayım herşeyin amma ben kendimi kandırmakta öyle ustalaştım ki; kendi kendime hayaller kurup, evinin telefon numarasını çevirip, saatlerce tekrar tekrar deneyerek senden bir alo demeni bekliyorum..Ses yok, açan yok telefonu ve ben diyorum ki kendime ; bak gördün mü yine evde yok, yine inmiş bahçeye yarın yeniden denemeliyim yada bir saat sonra yeniden, nasıl olsa çıkacak yukarıya diyorum.

Duydun mu canımın içi duydun mu hiç beni, fark ettin mi bu garip hallerimi? Düşüncelerim esir alıyor tüm benliğimi, elim yeniden deniyor cep telefonundan aramayı seni, gece karışırken güne ben arıyorum seni yine, nasıl olsa açmayacaksın, ya açarsan, ya açarsan ne olur ozaman ne olur benim halim..

Yüzüme yayılıyor kocaman bir tebessüm ve diyorum ki Yarab sen ne mucizeler yarattın, sen ne ölüler diriltin, ne olur bir defacıkta anneme can verde geri, telenfona Alo deyi versin son kez, son bir kez daha duyayım o özlediğim sesini...
İşte benim kendimle oynadığım oyunum, kendimi kandırmalarım anacığım..

NAZ ARIK
12/04/2012