Hayata dokunursun izi kalır ellerinde.
Ezip renklerini harmanladığın ve tuvaline yansıttığın gibidir hayat.
Fırçana bulaştıkça karışık bir ton alır yeşille gri arası.
Ustalaştıkça fırçanın rengi solar ama artık ellerine, tırnaklarının arasına sinen bir hayat vardır.
Ve bu hayatı sen yaşarsın.
Seçenekleri sen değerlendirir sen seçer ve çoğaltırsın.
Siyah, mavi, kırmızı, sarı, beyaz...
Hangisi sensin?
Hangi kim’i sana boyayacaksın?
Kim artık silikleşen hayata sen olarak doğacak?

İşte sen hayata nefes kattıkça hayata kavuşacaksın.
Dokun şimdi renklere.
Kokma!
Yeniden yine yeniden, en baştan var olacak bir sen varsın.

Umut siyahsa her gün siyaha usulca dokunan sarışın bir güneş var.
Uyku ölümse ölüme hayat katan yeni bir nefes var.
Yani sen varsın.

Eğer hayat senin ellerinde nakşoluyorsa kendini bulacaksın.
Başkasıyla büyüyemeyecek ve yürütülemeyecek kadar zordur hayat, senle yürüyecek büyüyecek tüm zorluklara rağmen kolaydır hayat.

Bazen ters mantık bazen doğru orantı... Kalbin kadar sonsuz ve bir o kadar çürük...