14 Nisan 2011..
Bu sabah kalktığımda güneşli, açık bir havayla karşılıyor beni İstanbul. Aynaya bakıyorum ve ‘’Bugün her şey çok güzel olacak’’ diyorum. İçime nedenini bilmediğim bir mutluluk doğuyor tam bu sırada. Öğlene doğru gökyüzünü grimsi bulutlar kaplıyor ağır ağır. Sabahki güneşin o sıcak gülümseyişi geliyor aklıma.
Özlüyorum..
Bir an için geçmişim, küçüklüğüm, oyunlarım geliyor aklıma.
Sevdiğimi ve sevildiğimi ‘bildiğim’ insanlar..
Şimdi ise sadece sanmakla kalıyorum.
Sevdiğimi ve sevildiğimi ‘sandığım’ insanlar..
Bir yandan özlemime bir yandan duygularımın tüm yoğunluğuna, bir yandan da hayallerime son veriyorum. Sonrasında gözlerimi gökyüzünden alıyorum ve derse geri dönüyorum.
Evet, şu anda dersteyim.
Lakin pencere kenarında oturduğum için dışarıda yağan yağmurun ve esen rüzgarın sesi dikkatimi çekiyor. Gözlerimi almakta her ne kadar zorlansam da derste olduğum için dersle ilgilenmem gerektiğinin farkına varıyorum. ‘’Neyse teneffüste rahat rahat bakarım’’ diyorum.
Aksilik bu ya teneffüse kadar ne yağmur kalıyor, ne de rüzgar. Bu da benim şansım diyorum, adeta tavır yaparcasına soğuk bir gülüş atıyorum beni rüzgarından ve güzel yağmurundan esirgeyen İstanbul’a.
Öyle olsun İstanbul, öyle olsun..

-MerveYalçın