Emekli insanları anlamak kolay değildir. Yıllarca çalışırlar, didinirler, alın teri dökerler; sırf emekli olabilmek için. Olurlar olmasına ama bu seferde canları sıkılır, boş durmak onların lügatında ölümle eş değerdir çünkü. Onun için yeni yeni uğraşlar edinirler kendilerine. Böyle bir tanıdığım var, uzaktan akrabamız olur. İsmi Kamil ama mahalleli ona sakar Kamil amca der. Bunu demekte haklılar baya sakardır Kamil amca ama çalışmayı çok sever boş duramaz. Emekli olduktan sonrada kendine değişik değişik işler buldu ama bu işlerde kalıcı olamadı neden mi? Tabiî ki sakarlığı –zaten mahalleli hayret eder emekli olduğu iş yerinden nasıl oldu da kovulmadı diye-
Geçen gün bize gelmişti. Başından geçen bir olayı anlattı, o anlattı biz güldük. Bundan bir ay kadar önce gazetede bir ilan görmüş “gönüllü itfaiyeci aranıyor diye” boş durur mu? Hemen gitmiş yazılı adrese yetkili ile görüşmüş, gerekli belgeleri hazır etmiş üç beş gün süren eğitimi de geçince “gerekli durumlarda sizi ararız demişler.” Aradan birkaç gün sonra Sakar Kamil Amcanın telefonu çalmış “şu adreste yangın çıkmış, ekibin yarısı başka bir yangına gittikleri için size de ihtiyacımız var.” Kamil amca apar topar düşmüş yola, kısa bir süre sonra yangın yerine varmış. Yangın aslında o kadar da büyük değilmiş
Oraya varınca Sakar Kamil amca almış eline bir kova su atmış ateşin üzerine. Hey hat! Oda ne yangın birden körüklenmiş meğer Kamil amcanın kovasında su yerine benzin varmış. Yangını daha fazla büyümeden söndürmüşler. Sonra mı? Kamil amcayı işten çıkarmışlar tabi. *
Bütün bunları anlatırken hem güldürüyor hem gülüyordu.
-ylkvn-