1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2528
Okunma
Zaman, nasılda akıp gitti...Daha dünmüş gibi hatırlıyorum, yaptığım yaramazlıkları , hiçbir şey anlamadan yaptığım çocuklukları...Abim ve ablam aralarında fısıldaşırken meraklı bakışlarımı...Ah zaman, ah aldın benden tüm çocukluğumu.
Ben artık büyüdüm...Ama çocuk kalmayı çok isterdim. Çocukkende benden büyüklere özenir, onlar gibi her istediğimi yapmak isterdim. Evet, ne güzel günlerdi, o günler...Şimdi ise ; zaman, çocukluğumdan kalan izleri, teker teker siliyor, aklımdan. Aslında şöyle bir şey var ki ; insan yaşlandıkça , çocuklaşıyor...Ben, her ne kadar çocuklaşmak için yaşlanmak istesemde, yaşlandığımda her gün derin bir of çekecem içimden, ve her gün , ’’ah çocukluğum, ah ’’ dedirtecek, o günler...
Şiirin sahibi
Cevap Yaz