Daha önce "Mutlu Sona Doğru" adlı yazımın devamı niteliğindedir.
1990 yılı aralık ayında eşimle evlendik ve mutlu sona doğru giden maceramıza imza atmış olduk.İşim gereği yine Gökçeada’da yaşamaya devam ediyorduk.Eşim Gökçeadayı pek sevmemişti ama neyse ki 1 yıl sonra tayinim Balıkesir’e çıkınca ikimizde çok sevinmiştik.Balıkesir’e yerleştik ve bir müddet sonra eşim oğlumuza hamile kaldı.Bu güzel haberi almak ve kendimin artık bir baba olacağımın idrakine varmak anlatılamayacak kadar güzel bir duyguydu.Eşim ve ben Balıkesir’i çok sevmiştik.Çanakkale ve Gökçeada da olduğu gibi, Şehir merkezinde denizi yok ama çarşı v.b. gezilecek çok yerleri vardı.Sakatat çarşısında İşkembelerin temizlenip bembeyaz çarşaf gibi iplere serildiğine Balıkesirde şahit olmuştuk.Böyle güzellikler içinde 13 ay geçirdik Balıkesir’de, fakat ben yinede memleketimde görev yapmak istediğimden doğuma az bir süre kala Çanakkale’ye tayinim çıktı.Aceleyle eşimi Çanakkalede annemlere bırakıp, eşyaları getirmek üzere tekrar Balıkesir’e gittim.Hayırlı ramazan ayıydı eşyaları kamyona yükleyip hazırladık ve sahurda yola çıkacaktık.Akşam eşimle telefonla görüştüm, her şey normaldi ve sabah geleceğimizi bildirdim.Fakat, sahurda biz Çanakkale’ye doğru hareket ettiğimizden bir müddet sonra baba olduğumu eve gelip kimseyi bulamayıp, alelacele eşyaları indirdikten sonra hastaneye gidince öğrenmiştim.Oğlumuz şafakla birlikte doğduğu için adıda Şafak oldu.

Artık kendi memleketimiz olan Çanakkale’deydik ve babamlarla alt -üst oturuyor, kendi evimiz olduğu için kirada vermiyorduk.Hayat olanca hızıyla devam edip gidiyor ve oğlumuz Şafak 5 yaşına gelmişti ki,birlikte görev yaptığımız arkadaşlarım yapı kooperatifi kurmamızı teklif etti.Bende hiç düşünmeden kabul ettim ve 1998 yılında başlayıp, 10 yıl sürecek uzun ve zorlu bir maratona başlamış olduk.Kooperatif kurulup, arsa alındı, temel atıldı ve inşaat başladı.Hepimiz memurduk, ödemelerimiz az olduğu için inşaatta yavaş ilerliyordu.Bu arada da şafak okula başlamış ve hafta sonu tatillerinde en büyük zevkimiz oğlumla birlikte yeni evimizin inşaatını gezip görmek oluyordu.Gidip gelirkende birlikte ne hayaller kuruyorduk.Bu arada eşimden Şafak’a kardeş geleceği haberini alınca mutluluğumuzda ikiye katlanmış, Şafak’ta bir kardeşi olacağı için çok sevinmişti.Neyse sonunda beklenen yolcumuz geldi ve Şafak’ın bir kız kardeşi oldu.Adını Şafak’a uygun olması için Başak koyduk.Günler günleri kovaladı, artık evimizin son durumunu görmek için hep birlikte gitmeye başlamıştık.Bu arada babam rahmetli oldu ve yeni evimize taşındığımızı göremedi.Nur içinde yatsın babam yaşlı ve rahatsız olduğu için daha önce kaba inşaat aşamasında götürüp gösterdiğimde ben buranın bittiğini göremem demişti, dediği gibide oldu.Neyseki Şafak liseye, Başak ise ilk okula giderken evimiz tamamlandı.Babamın vefatından 5 ay sonra evimize taşındık.

Daha önce Şafak’la gezerken ne hayaller kuruyorduk.Bunlardan birincisi evimizin bitmesi ve alınacak yeni eşyalardı.Bu eşyaların içinde hayallerimizi süsleyen bilgisayar ve 102 ekran Led tv. vardı.Birlikte gezerken her fırsatta mutlaka Teknosa Mağazasına uğrar ve uzun uzun raflardaki büyük ekran tv.leri incelerdik.Bunların hepsine zamanla sahip olacağımızı Şafak’a söz vermiştim.Allah’a çok şükür bütün hayallerimiz gerçekleşti.Yeni evimize taşındık, yeni eşyalar aldık, bilgisayar ve 102 ekran Led tv.mizde alındı hepsi tam tekmil fakat, şimdi evde bir eksiğimiz var.Oda Şafak...Yıllarca hayalini kurduğumuz şeylerin hepsine sahip olduk fakat, Şafak Edirne Trakya üniversitesini kazanıp Edirne’ye gidince o televizyona bakmak bile içimden gelmez oldu.Neyse teknolojinin gözünü seveyim, bu ayrılık probleminede Şafak’a bir laptop almakla çareyi bulduk.Şimdi istediğimiz zaman oturum açıp görüntülü olarak görüşebiliyoruz ve hayatımız yine mutlu bir şekilde devam edip gitmekte...

Nevzat KÖKÇAK
20.03.2012