sonsuzluktan gelen bir acı var sanki geçmişte.yaşananlar büyütmüş herkesi ve herşeyi.hayat olması gerekenden çok olduklarıyla yaşatırken sahtelikten bir parça almamak mümkün değil.hayatı öğrenbilmek sahtelikte kaybolan nice insanlarla yaşamayı öğrenebilmek kadar anlamsız şimdilerde.hayatın cesurluğu,vazgeçilmezliği ulaşamadıklarımızda gizliyken,sorumluluklarla mücadele etmek mutluluğu emanet etmekle bütünleşmek aslında.
sevdiği herşeyi kaybeden insana mutluluğun ufak şeylerde saklı olduğunu söz etmesin sakın.sevginin büyüklüğü içerisine ufak mutluluklar sığdırılamaz hiçbir zaman.
birmek bilmeyen ’’umut’’ duygusunu barındırırken derinlikerimde acı çekmeyi çoktan göze aldım ben yaşamyı seçerken zaten.
şimdi söyleseler bana güzel günler hiç olmadığı kadar yakın sana diye;
bir o kadar uzaklaşırım gerçeklerim gölgesinden
hayalerimi ;küçük umutlarımla,büyük sevgilerimle büyütmeye başlarım yeniden.
ne zaman çaresizliğin en amansız yerine düşsem bin yok oluşlar içerisinde bulurum kendimi.hiçbir söz hiçbir anlatış yürek diliyle birleşemez işte o zaman biraz biraz anlıyorumda zamanla değil yaşananlarla büyüdüğümü hiç ısınamadığım bu soğuk dünyada..