SONBAHAR EKİNOKSU(O ATKIM VE BEN) -I-



Oyununa ortak etmişken kıkırtılar, düşmemenin tam da sırasıydı. Buruk düşlerin izinden koştum uzun uzun. Hava git gide soğuyor her nasılsa gülümsememi yitirmemeyi başarabiliyordum.

Ertesi günlerin yağmur sonrası gökkuşağını düşünerek. Güzel olmasına güzeldi sıcak anları tazeleyebiliyorduk .

Tıpkı rahibelerin sessiz çığlıkları arasında gizlenmiş dilek çaputları gibi; baktığım da yaşlı bir yüz, daha detaylı bakınca yaşlı yüzün gözlerinde gencecik bir kız görür gibi.

Yürüyorduk/

Arabanın durduğu yerde, kucaklarında uykuya dalan bir bebeğin üstünü örtmek gibiydi hepsi...

Seni düşünürken; hani bir tren kalkar aklımın raylarından titreten varlığımı. Haylaz bir rüzgar yamultur sevgilerimi, tarayınca düzelmeyecek kadar bozar atar. Yağmur olur yağar ruhuma üstü tozlanan anılar. Gündüzüm cebimde oysa ceplerim bozuk bir plak gibi duruyor raflarda.


Hava tekrar soğurken yürüdüğümüz çimenlerin üstünde “mutlu olmak kucağında”.

Uzun uzun oturduk ” o atkım ve ben “ hafiflemiş rüzgarda.