Bir güz günü çoban kepeneğinde bile üşürken koyunları gözetleyen leş karkasına takılmış gözleri. O anda karga koyunlara bakarak kanatlarını açmış, söylemiş duasını;
-Ey Yüce Mevla’m; kar yağsa dize kadar, koyun ölse yüz kadar, biz yesek bahara kadar!…
Çoban karganın dilinden anlamış, karganın dalgınlığından faydalanarak üstüne atlayıp yakalamış. Tutmuş boynundan bütün tüylerini yolmuş sonra yere atıvermiş. Karga üşümekten başlamış titremeye. Bu defa çoban karganın gözlerine bakarak ellerini açmış semaya;
-Ey Yüce Mevla’m; havayı hoş eyle ne olur, gör şu dili söylemez garip kuşların halini!..

( Sevgili dostlar! Yeri zamanı geldikçe babamdan hep dinlerim bu hikâyeyi. O bir yerde okumuş mudur bilmem. Sizlerle paylaşmak istedim zira güzel dersler içeriyor. Bizim dileklerimiz başkaları için beddua olmasın dileklerimle selamlar, sevgiler hepinize…16.03.2012-Ahmet BOZTAŞ)