Özlemişim, aydınlık çehreni
meğer çoktan alışmışım uzaktan seyretmeye
yüzündeki her çizgiye, uzaktan doyasıya bakmalı
yakan izlerini, kilometrelerce seyirle sürmeliymişim
daha az zararla kurtulmak olasılığında..

Biliyor musun?
Uzaktan daha da güzel görünüyorsun
zaten görmeyen gözlerimi, yakınların yakıyor
hem kuşların(martıların) seslerini daha özgür duyar oldum
baharı anımsatan müjdelerine, nedense seviniyor gibiyim
sanki bir beklediğim ya da ardımda bekleyenim var
olmasın da zaten gereği yoktur, neyse..

Uçarı maviliğini daha net görüyor, dalıyorum
öyle sımsıcak insani yanlarınla kalmışsın aklımda
silinmesin, unutulmasın diye daha derine kazıyorum
daha berrak konuşmaya başladım içimdeki sen ile (aramızda kalsın)
duyurma sakın, eziyetinden korkarım
ama susma, sustuğunda koca dünya susuyor..

Kısmen yaşatıyor ama nasıl ?
zindanların en siyahına her defasında yeniden düşmek
kaskatı kesilip, ne sesini ne de sözünü duyuramamak
insan kendi sesine karışırken nasıl duyamaz ki !
işte öyle bir sessizliğe gömülürken ve çıkamazken
sessizce yaşamak ne demek bilemezsin...

Kapkara bulutlarına ulaşamazken, ortaya çıkmanı beklemek
hangi dille anlatılabilirdi, zaten derdim bütünüyle anlaşılmamak..
Böyle zamanlarda hepten suskun naralar atılıyor uzaklarına ulaşmayan..

-Buralar yaz gibi biliyor musun ?
Özlemişim şehrimin sessiz sakinliğini, kapalı kutu duruşunu
bazen sürprizleri vardır, güneşini sunar öğle vakitlerinde..

Yan der;
yanabildiğin kadar sana vaadettiğim sıcaklığa eriş
getir özlediğini karşına, sakın hesap sorma
sadece eri büyüt sevgiyi bakışlarında
zamanı iyi kullan birazdan yok’olacak çünkü

Doy aydınlığına;
kavur içini ısın, ısıt biraz yaralarını
iyileşecek elbet, bak bahar yakınlarda göz kırpıyor
görmüyor musun ?

Sat gölgeleri, serseri asi rüzgara
kal bir zaman kıyılarında
boğul sevdiğin nehirlerde

Ama yaşa ne olur !
olsun, yardan yara’lanmışlıkların diyerek
aç gönlünü arınmalısın
kurtar, kurtul artık karanlıklardan...

Feyza ’muhurlu’

Bir eflatun..
19 Şubat 2012 16:00 İzmir

(umutlu bir gündü o gün)