Biliriz aslın da;insan yaşadığı kadar tecrübe kazanır.
Ağzımız iyi laf yapsada,ne kadarını uyguladığımız konusu hep bir muammadır.
Bir duruşun,bir bakışın hatta dağ gibi bedenlerin arkasına saklanmış o sağır eden sessizlik...!
Hiç bir gürültü alt edemez insan içinde ki fırtınlarıın çıkardığı uğultuyu.
İki elinin arasına kafanı koyduğun da dank eder soru işaretlerinin sonsuzluğu.

Aynaya bakarsın sonra.

Gördüğün suretin sana ait olup olmadığını konturol etmek için.

Acı gerçek...!

Göz bebekleriniz,kendi iç dünyanıza değdiği anda çarpıverir yüzünüze.
Bir telaşa kapılır,damarlarınızda ki sinir uçlarına değen parmak uçlarınız.
Bir yandan beyninizi patlatırcasına saplanan o dayanılmaz iyneler.
O an sadece acıyı siz yaşıyormuşçasına bir bencillik oluşur bünyede.
Yaşadığınız ağırlığın gelişatına göre belirler,hangi yöne gideceğinizi.
Hep tıkandığınız bir nokta vardır.
Vicdan muhasebesi denen o girdabın pençesinde.
Yıkıldım yıkılıcam şiddetinde ki depremlere maruz kalırsınız.

KÜLLERİNDEN doğanlar vardır birde.ne yaşasa yaşasın hep yüzü gülen.
En usta sihirbazlara bile taş çıkaran çabuklukta maske takan.
Onlar bilir hayatı.Yaşamın kıyısının
İnsanın yüzünde tebessümler bıraktığını.
Küçük bir nehirde bile,okyanusların uçsuz bucaksızlığını,göz bebeklerine doldurmasını.
Göz kamaştırıcı bir parıltı saçar o insanlar etraflarına...
çünkü bilirler onlar,dert dinlemekten kimsenin hoşlanmadığını.
Dertsiz maskesi takılmıştır el çabukluğuyla suretlere.
Tebessümlerinde ki izlerinden anlaşılır onların kim olduğu.
Onlar ağlarken bile gülerler ve inandırırlar o damlaların tatlı değil tuzlu olduğunu.
çünkü vicdan muhasebesinin çarkında yoırulmuşlardır adeta...!!!