Yaşarken ölümü aradın her gözyaşında. ’Belki’ dedin, ’Belki yürümeliydim’. Sevdin sandın kusurlarıyla harap olanları. Esaretinde kaybolanlara, sarıldın.. kendini kandırmaya çalışmamalıydın. Nefes vermeyen her solukta, bu yükü taşımaktan ezilmiş kan damlayan omuzlarından, kendi ölümü pahasına tutacak bir el vardı karşında. Korkuların ayaklanmışta yürür olmuş sokaklarda, hiç mi güvenmedin sen, senin kulun olmuş şu boş umutlulara? Bir nasihat vereyim mi.. Dönüp bak yazdığım ilk satırlara. Kelimeler mi yıktı sandın ki bu harabeyi? Beni onlarla bıraktığın arkadaşların var ya, hepsi hayaldi, söyleyemedim sana.
Başı ve sonu tek bir cümleydik aslında, ama öldükten sonra da yaşayamazdın be çocuk.
İnsanlar bakmaya korkmaz mı?
Ölüm uğultusunda, kuş sesleriyle uyanan ölümlü bir varlığa.
Yürür sanmıştım! Uzuvlarını birbirinden ayırdığın.. intihar süsü verdiğin duygularım.
..bıraktığın parmak izlerini bulamadım.
Hiçlikleri tanımazken bir hiç olan.. bir sen mi vardın!
Saçmalıklar arasında tek doğru.. kim fark etmiş? Kaybolan senlerin masalsız haydutlarını, çekip vurabileceğin hiç mi aklına gelmezdi? Senin yarattığın günlerin ve gecelerin, yol gösteren tabelalarında ve bir gökkuşağı her sonda...
Cehennemine açılan.

Bu kadar göz alıcı mı olmalıydı, can alıcı olan?