Yine günaydın demiştim. Diz boyu karlara.
Beyaz cennette yaşıyorduk. Öyle koymuştum adını.Da çok zordu,ilk ayrılışımdı ilk gurbetti uzaklara,
Eşimden çocuklarımdan nasıl geçecekti nasıl geçerdi.
Çaresizdim torunum içindi gelişim gelinim yalnız kalmasın diye.
Burası Artvin’in Yusuf elinin Sarı gölüne bağlı Altı parmak köyü. Dağlar arasında güneşin bile uğramak istemediği bir yer.
Tabi ki kış olduğu için yazları güzel olurmuş. Bu kar denizinin en güzel yanı,İçinden geçen dere.
Hemen önümüzden akıp gidiyordu .Gecenin yalnızlığında müzik gibiydi sesi. İçindeki kayalarda kar tepecikleri ve sarkan dallar sa sanki avizelerdi.
Çam ağaçları gelinler gibi.başka ağaçlarda vardı ama gazele dönmüş baharı bekler gibiydi.bu ağaçlara sarılmış karlar pamuk helvasıydı sanki.
Doyumsuz bir manzara vardı.
.ve ben önümde küçük masam kağıt ve kalemlerim yazmaktayım.
Oyy nerden nereye geldim amacım ne anlatmaktı.
Neyse bu sessiz sakın yerde bir çok sokak köpeği vardı. Hele biri vardı ki adı duman dı gri bir köpekti. Ve çok büyük’tü.iki ayağı ile kalktı mı insanın boyunu geçiyordu.
Dumandan herkes korkuyor.Bize de aman dikkat edin diye tembihlemişlerdi.Duman varken yalnız sokağa çıkmayın.
Aslında çok akıllı ve usluymuş.Ama bir gün köyün yaşlılarından biri bastonla vurmuş neye kızdı ise o günden sonra Duman çok aksi köpek olmuş köyün korkulu rüyasıydı adeta.
Bir gün gelinim torunum,komşudan geliyoruz. Onlar önden yürüdü ben zor yürüyorum karların arasından düşmemek için çok dikkatli basmak zorundayım çünkü ne zaman sokağa çıksam düşmeden eve giremedim ne çok öptüm bu karları.
Birden gelimin anne diye bağır dı.Duman karşılarında yavaş ça yaklaştı aramızda biraz mesafe var.Kızım korkma dedim korktuğunu hissettirme.
Köpek yaklaştı çocuğun ayaklarını yalamaya başladı.Allah’tan korkan bir çocuk değil bıraksan oynar köpekle.Ben geldim yanlarına Derya ağlamaklı anne diyor başka ses çıkmıyor
Korkma dedim ne yap caz dedi dur bakalım .köpeğe döndüm Duman sen ne yapıyorsun bak korkuttun yapma çekilir misin.lütfen
Gözlerini gözlerime dikti kin dolu baktı .hırladı.
Bak duman bizde burada yaşıyoruz sizinle beraber niye öyle baktın biz dostuz hadi Duman bırak ta gidelim.
Bu sözleri gülümseyerek söylemiştim .Bakışları değişti önce hırladı dişlerini gösterdi,
Hayır Duman hayır biz dostuz unutma bunu
Başını salladı kuyruğunu oynattı.Etrafta da kimseler yok bir saldırsa kendimizi asla kurtaramayız.
Ama o anladı bizim ona bir şey yapmaya cağımızı.kuyruğunu sallayarak ayrıldı yanımızdan.
Ardından teşekkür ederim Duman sağ ol dedim geri döndü bir kez daha baktı yürüyüp gitti .Bir daha bizi hiç rahatsız etmedi.fırsat buldukça ona yiyecekler verdim.
Sonra bak kızım dedim köpeğe korktuğunu belli etmeyin ve sevecen davranın onlar sizi anlar
Eğer korktuğunuzu hissederse o zaman iyi olmaz ne de olsa hayvan bunlar
Yine unutamadığım bir anımdı
AYŞE KARAN