Kararlar üstü bir karar

O gün tamamen insani meseleler yüzünden bir çeşit çıkmaza girmiştim. Çok basit bir mesele arapsaçına dönmüştü hadsiz bir öfkeye kapılıp müthiş bir acze düştüğüm için. Kızgındım, kırgındım, öfkeliydim. Kimse ile konuşmak, görüşmek istemiyordum. Yanlarında durdukça problem üreten insanlardan ve mekandan hızlı adımlarla uzaklaşıyordum. Yürüyerek oradan uzaklaşmak hatta mümkünse bir daha geriye dönmemeyi falan şiddetle arzu ediyordum. Benimle kontak kurmaya çalışanları duymuyor, duysam da cevap vermiyordum . Sinirler iyice gerilmişti. Ta ki omzumda o sarsıntıyı hissedene kadar. Bir santim sola düşseydi eşarbım berbat olacaktı . Bir güvercin pisliğinin yer çekimi kuvveti ile bu kadar ağırlaştığını da öğrenmiş oldum. Sanki birisi eli ile paat diye vurdu gibi geldi omuzuma.

O andan itibaren biraz önceki halimden eser kalmamıştı. Bir öfke nöbetinden gülme krizi ile çıktık hep beraber. Ve bir kuru temizlemecinin önünde aldık soluğu. O güvercin beyaz bir güvercin olmalı. Hani şu barışı temsil ettiği söylenen. Öfkemin tavan yaptığı o anda omzuma pisleyerek üzerimizdeki kara bulutları dağıttı.

Bir güvercini çıkmaz bir durumdan çıkmama vesile kılan “Kararlar üstü bir karar vardı” muhakkak.