" Meğer çocukluk etmişiz büyüyerek " [ Turgut Uyar ]

Çocukluktan öte kocaman bir hata...

Pembo sakızı patlatırken ya da patlatayım derken ağzından yanlışlıkla düşürüp o sakızın yere düşene kadar ki zamanda onunla birlikte havada uçuşup sonra uygun bir köşeye zeminlenmek... Sonra sakızın sana " ha ha - bak nasıl kurtuldum senden" der gibi bakışı ve sen ona baktıkça içinin erimesi, mum gibi...
Yani insanın tek derdinin sakız olduğu zamanlar... - o zamanları(mı) özledim -

Bu da nerden çıktı Allahım!

Neden yine çocukluğuma döndü aklım, uğraşacak başka birşey mi kalmadı zihnimde?
Oysa öyle çok ki insanlarda dünya telaşası.
Mesela karşı komşumuzun aniden evinden firar etmesi, ehliyetini yeni alan Akif’in hava atayım derken kaza yapıp arabayı hurda halde elden çıkarması ya da daha iki dakika sonra bile yaşayacağına dair elinde garantisi olmayan Cevriye ninenin 2 sene sonraya garantili bir plan yapmasına dair sohbetleri ve ve...
ve..
daha da önemlisi içimde yanan o har varken neden ben yine gerçeklerden sıyrılıp, çocukluğuma dönüp annemin elinden tutmak istiyorum.

- Dönme dolaba bineceği günün hayalini kuran, saçlarındaki beyaz kurdelelerle bez bebeğine hayal sıralayan küçük kız, git başımdan ! -

Döndükçe o günlerime aklımı yitiriyorum, daldıkça saliselere yıllarımı kaybediyorum ömrümden anla beni.
Anla!
Dönüşüm yok sana, bekleme beni kurduğum hayallerimde, itiraf ediyorum, hayalperest gözlerim önüme aksın ki bende özledim ama anla...

N’olur kendi kuyumda, yalnızlığımda, sessizliğim ve sensizliğim ile bırak beni...

Şimdilerde yaşama tutunmaya çalışmaktan vazgeçen, gözlerinde taze bir öksüzlüğün yağmuru ile damla damla eriyen bir mumum.
Yandıkça etrafını aydınlatan, eridikçe çevresine fayda verip kendini bitiren mum var ya işte o benim.

şimdi
çekinme bak dışarda kar var, kibritçi kızın son kibritinide sen al ve gel bana, gel de bir alev de sen tutuştur yanan ellerime, kanayan yerlerime, korkma bir kere yanılır hayatta ikinciye yanmam, ısınırız sadece çocukluğun verdiği masumluğumuzla.

"Bazı insanlar, bazen insanlar..." Bazen mumlar, bazen kuşlar, bazen melek bazen zalim, bazen zehir bazense bu zehre panzehir ve bazen de hep çocuk kalmaya çalışırlar..

- Saçlarındaki beyaz kurdelelerle bez bebeğine hayal sıralayan küçük kız;

Şaştık, yanıldık ve büyüdük hayata, en büyük hatayı orda yaptık ustaca...

Bakma hüzünlü hüzünlü yüzüme, topla şimdi hayallerini ve dön evcilik oynadığımız o köşeye, ben burda acılarımla öyle de böyle de avunmayı öğrendim nasılsa...

. . .