İSTANBUL MACERASI 2


Gece uyku girmedi gözüme sanırım heyecan yaptı. İkinci yarımı göreceğim ya. Sabah olmak bilmiyordu bir türlü, sanırım zavallı yastığım hiç bu kadar şekilden şekle girmemiştir. Nasıl olduysa uyumuşum ama benim uyanmam ile uyanmam bir oldu. Kalktım kahvaltıyı hazırladım, kızımı kaldırdım her zaman olduğu gibi nazlandı. O kalkana, çay demini alana kadar ben çantaları gözden geçirdim.

Gece boyunca beni uyutmayan heyecan nerede kalmıştı? Yok, olmuştu birden. Zaman hızla geçiyordu otobüs on otuzda hareket edecekti. Kahvaltıyı bitirip çantaları aldık, yerlerde kar vardı hiç de sevmem karda araba kullanmayı. Trafik sakindi zamanından önce terminaldeydik, çantaları teslim ettik. Bimeden bir sigara içeyim dedim ama ne mümkün bir rüzgâr benimle inatlaşıyordu, neyse ki ben kazandım yaktım sigaramı ama sadece iki nefes aldım. Nasıl bir ayazdı bu ellerim dondu.

Otobüsteki yerimizi aldık. Bu benim hayatımda ikinci uzun yolculuğumdu otobüsle yaptığım.
İlki felaketti aklıma o geldi daldım derin düşüncelere. Tatilimizi her sene Akdeniz’de geçirirdik. Yine yaz başında rezervasyon için her sene gittiğimiz acenteye gittik. Güzel bir yer seçtik, yine arabayla gitmeyi düşünürken acente görevlileri otobüsle yolculuğa ikna ettiler. Vakti geldiğinde otobüse bindik gidiş güzeldi sabaha karşı yapılan yolculuk iyi geçti. Tatil bitti, dönüş için tekrar yerimizi aldık otobüste, biz yine en önde illa yolu göreceğim ya arkada oturamam, neyse yola çıktık muhteşem bir sıcak klimada tık yok. Rehberi çağırdık “klima arızalı mı?” dedik hemen şöfere gitti. İlginç bir yüz ifadesiyle geldi meğer bizim şoföre klima dokunuyormuş o yüzden çalıştıramazmış. “Eyvah” dedim bu yol bitmez, oysa bu daha hiç bir şeymiş. Yol ilerledikçe bizim şoförü de ateş bastı soyundu kaldı atlet ile benimde sinirler gitti tabi doğal olarak. Oda yetmiyormuş gibi birde yaktı sigarasını başladı tüttürmeye. Bu kadar sanmayın dahası da var direksiyon başında beyaz çoraplarını da çıkardı. Bende acil mola istedim en acilinden, yarım saat sonra durduk. Hemen acenteyi aradım şikâyetimi dile getirdim. Tekrar otobüse bindiğimde giyimli bir şoför ve çalışan klima beni karşıladı. İşte aklıma bu anım geldi, ben düşünürken bayağı bir yol almıştık.

İstanbul’a kısa bir süre kalmıştı, beynimde bin bir soru hani uzaktan anlaşıyoruz da ya orada anlaşamazsak ne yapardım. Ama yok bu sevgi bağı her şekilde kalıcı diye düşündüm.
Muavin geldi “hazırlanın” dedi ben yine son derece sakinim hiç heyecan yok. Durağa geldik otobüsten indik ama kimse yok. Diğer yarımı aradım...

Gerisi daha sonra az meraklanın bakalım ....