Baygın bir gelinciğin hüznünü yakaladım gözlerinde. Hastalık, vücudunda adeta zulmünün zirvesindeydi. Merhametten mahrum bir iklimin, en acımasız zamanında olsun istiyordu herşey.
Bir an ilaçların yoğun baskılarına aldırmadan göz kapaklarını açtı ve gözlerime baktı. Gözlerinin anahtarı sesimmiş meğer. Zira sesimi duyanda göz kapakları adeta bir depremi yaşarcasına açılma mücadelesi vermişti.

"Ayşe’m..." diye fısıldadığımda gözleri çakmak çakmaktı. Ellerini tuttuğum anda, ne kadar yağmur yüklü bulut varsa üşüştü gözlerimize. Yoo, hayır, ağlamıyorduk... Yağmur yağıyordu sadece. Elimle yanaklarını sildiğimde, hasalıktan kavlamış, ateş parçası dudaklarıyla ellerime temas etti. Yanıyordum... Yandıkça yanmak istiyorum.

Bir an farkında olmadan; "kalk artık" dedim. O an gözlerime öyle bir baktı ki... "Ah bir kalkabilsem can, bir kalkabilsem..." dercesine çaresizliğe esir bir yüreğin ilk defa kahredişini yaşadım. Zira Ayşe’m; kadere gümansız inanan biriydi. İşaret parmağını mecalsizce havaya kaldırdığında, "O istedikten sonra neden olmasın?" diye fısıdadı. Dünyalar benim olmuştu. Zira uzun zamandır hasret kaldığım sesini nihayet duyabilmiştim.
*
Gecenin zifiri karanlığına kendimi bırakmış, ayaklarım nereye gidiyorsa, ben de oraya gidiyorum. Sürükleniyorum adeta. Dilimde hep aynı beste; "Yaramın adı Ayşe / Yaram benzer güneşe / Fani dünya diyorlar / Kim öle kim kavuşa."

Nefesim buhar buhar dağılıyor. Sabah ezanına yakın bir zamanda olduğumun farkındayım. Her ne kadar nereye gittiğimi bilmiyorsam da yürümeye kararlıyım. Bir kuş ötüyor, sesin geldiği yöne dönüp baktığımda, parlak bir yıldız yakalıyor gözlerim. Yıldız; baktığım süre içinde kaç kez bana göz kırpıyor bilmiyorum, adeta gülümsüyor. Gözlerimi alamıyorum...

Ayşe’min gözlerini hatırlıyorum. Son bakışlarındaki çaresizliği... Hastalıktan birer ateş parçası olmuş dudaklarının elime dokunuşlarını, avuçlarımda birer solgun gül gibi duran, kaç kez öptüğümü ve kaç kez kokladığımı hatırlamadığım ellerini hatırlıyorum. Ben yanıyorum, gözlerimse yağmur sağnağındalar.

Ezan okunmaya başladığında farkettim ki cami avlusunun kapısındaydım. Arkamdan bir ses duydum... Adımı seslenmişti. Dönüp baktığımda inanamadım... Ayşe’m..! Evet, Ayşe’mmiş bana seslenen. Kendimden geçercesine koştum ve var gücümle boynuna sarıldım. "Ayşe’m!!!" dedim. "Nihayet geldin demek..?

Sarıldığım kişi benden kurtulmaya çalışarak; "Dur, yavaş... Napıyorsun, ne Ayşe’si?" deyince kendime geldiğimde, sarıldığım kişinin can dostum olduğunu gördüm. Bir an bakıştık. Gözlerimde kapkara bulutlar, yüreğimdeki kasırgaya kapılmıştı adeta. Can dostumla bir süre ıslandık.

Camide müezzinin sesi geliyordu; "Hayye alel sela, hayye alel sela..."