“İntiharın eşiğinde bir sonbahar meltemiydi sakin gökyüzü…”

Kırılgan bir yalnızlıkla çevrili dört bir yanım.Geleceğin olmadığı, geçmişin yalancı hayallerimizi sürüklediği bir dört duvar arasındayım.Kapı ardına açık ve koridordaki unutulmuş hatıralar sesleniyorlar bana.Onları bir kez daha anımsamamı, bir kez daha acıya kucak açmamı ve son bir kez sana bakmamı istiyor her biri.

“Hayır! , bunu yapmayacağım…”



Sadece tek bir isteğim olurdu , eğer sorulsaydı.Dudaklarında halen sıcak kanın dolaşırken beni öpmeni dilerdim.Kıpkırmızı bir gün doğumu hissinde ve olabildiğine içten…


“Bir karış kara toprağın altına saklanmak neden?”
“Neden bu habersiz gidiş?”
“Neden bu kadar erken ve neden sen?”

Şimdi ne olacak peki ey kan dudaklı kadın!Bir daha tenin değemeyecek tenime.Ne bir koku, ne bir ses nede bir ben olmayacak artık o evde.Kirli perdeleri hayatlarımız gibi kararmış ve tozlu sandalyeleri kalplerimiz gibi çürümeye yüz tutmuş olacak.Senin gidişinden sonra beni bir o ev anlar kadın, başkası değil…



Şimdi kendime gelme vaktim.Evet, işte bu kadar basit bu iş.Sen gittin ve artık yoksun.Bense halen anlamsızca savrulan bu topun içerisinde bir yerlerdeyim.Nerede ve nasıl olursam olayım artık bir önemi yok.

“Kan dudaklardan içilemeyecek her kadeh aşkına bir yüzyıl daha…”
“Yanına geliyorum kadın, ellerini uzat bana…”