her sabah uyandığımda aynada kendime gülümsüyorum..mutlu olmak adına..bu sabah farkettim de;aynaların göstermediği bir şey var ki, o da; kalbimin kırıklıkları...
sonra düşündüm de;insanın hayatında bir kapı kapanırken, bir çok kapı açılıyor..ama biz o kapanan kapının arkasından o kadar çok bakıyoruz ki...açılan kapıların farkına bile varmıyoruz..
ya da farkederizde ama işte..gözümüz o kapanan kapının ardında kalır..yüreğimizde..
aklımızda...hep oradadır!
peki nerde şimdi benim o delicesine sevdiğim? bazen yüzünü tanımaz oluyorum..sesini de tanıyamaıyorum..benimle yabancı yabancı konuşuyor..beni düşündüğünü hiç sanmıyorum..
duygularım,düşüncelerim,acılarım umrunda olsaydı benimle olmaz mıydı?
nereye gitti benden uzaklaşıp? nereye??
...
bu sabah erkenden attım kendimi istanbul sokaklarına..sevdiğimle gitmiş olduğumuz yerlere gittim uzun zamandan sonra..
her sözünü,her davranışını içimde yeniden yaşayayım diye..evet,böylesine çocukça, budalacaydı perişanlığım...ama olup bitenlerin nasıl bir hızla üzerime yığılıverdiğini düşünsenize! sersemletici tek bir vuruştan başka bir şey hissetmemiştim..ama şimdi, o kargaşalıktan küt diye kendime geliverdiğim bu anda,elden kaçıp giden o yaşantıları (kendi kendimi aldatarak) yeniden ve tadını çıkararak hatırlamak istiyordum..
bunlar öyle şeylerdir ki; ya akıl erdirirsiniz yada aklınız ermez!
bunları anlamak için ateşli bir yürek gereklidir belki de!!!