Kalbim yeni besteleri unutmuş, eski çığlıkların izinde gidiyor. Çok canım acıyor. İçimde bir sıkıntı, beynim tavşan uykusunda. Vardığım hiçbir yerde gölgeni bulamıyorum. Aklım denizde dalgakıran sanki. Her şafak vakti içimde bir umut, aramanı bekliyorum. Dilimde yarım kalmış bir cümle. Düşüp kaldım, çaresizliğe.
Elim telefonda, bir insanın yüreğine karşı koyması ne demek bilir misin? Gözlerin uzaklara baktığı için ağladığımı göremedin hiç. Ya da ayaklarına düşen gölgene bakıp ağladığın oldu mu? Her yerde bırakıp gittin beni, her yerde senden izlerle. Bir insanın hayallerine küsmesi ne demek bilemezsin. Bir yüreğin delice severken seslendiğinde, ardına düşen sessizliği bilemezsin.
Anılarım dökülürken sarmaşıktan, kapısını sonuna kadar araladığım bahçeme bakıyorum. Zamanın saçları olsaydı bu kadar çabuk uzar mıydı? Bu kadar çabuk geçer miydi? Saatler bulanıyor, yüzümdeki binlerce çizgiyle beraber.
Anılarım göç ediyor birer birer. Etrafımda kanadı kırık melekler. Köprülerim çatlamış ikiye bölünmüş. Birileri dur demeli bana. Tenimde bir mıknatıs, bense dağılıp duruyorum, düşüncelerimde…
Sanki çağlayanlarda sürüklenen dal parçasıyım. Kendi yarattığım boşluğun bir ucunda, tırnaklarımda kan damlaları. Hâlâ tutunuyorum. Çocukluğum gölgelerde, sarı bir şeker elimde; bitmeyen bir sonbahar önümde…
Yine de bir umut ! küçük su birikintilerini bırakıp, denizlere kulaç atıyorum. Sevişmek için saniyelerle. Ateşim yüreğime sürükleniyor ufukta. Dünyanın paslanmış ellerinde, çığlıklarımın arasında gülümsüyorum, zamana inat. Kanatlarıma güveniyorum, kırış kırış olsa bile… Yine de güzel bir umut yüreğimde !