Gerçekleşmesi olanaksız bir düşün omuzlarından sarstın bugün. Berrak bir suya, atılan kahve telveleri gibi, bulandırdın doğru bildiklerimi. Tam da her şey yolunda derken çıkageldin, ayırdın ömrümü geçmişinden bir milat gibi.

Şimdi dudaklarımda arsız bir zaman dilimi. Bir nefeste içime çekip tüketeceğim seni. Tıpkı sende diğerleri gibi uçarak konduğun gönlüme, ayağını sürte sürte, izlerini bırakarak çekip gideceksin. Sonu belli olan bu hikayenin başlığını bile seçemeyeceksin.

Soyunduğun gerçekliğinden arınacağım hızla, bulanacağım kişilik denilen renk renk kıyafetlere. Her gün bir beden daha büyüyecek yalnızlık, her gün bir beden daha küçüleceksin gözümde.

Ben teninde aşkı çoğaltırken anılarından eskiteceğim hızla. Yüzünde gülümsemeyle girdiğim hayatından, anılarını toplayıp gideceğim. Takvimleri savuracaksın ardımdan, şarkılar eksik kalacak, egolar yarım…

Tüm sıcaklığınla yayılırken hücrelerime, sonunda kanser gibi eksilteceğini bile bile, yazılıyorum gönlünün hanesine. Beni hep “var” say, yokluğum ilk seni alacak sinesine…



Elif SEZGİN